Lentekind – als je kind sterft

Het was maandag. Een heel gewone maandag. Zo’n maandag dat ik na een lange schooldag thuiskwam en er geen tijd was voor een uitgebreid kopje thee; de was moest tenslotte worden opgeruimd, bedden opgemaakt. Zo’n maandag dat ik nog even snel naar de supermarkt moest om spinazie te halen en het vervolgens alweer tijd was om aan het eten te beginnen. Zo’n maandag dat ik blij was toen de avond eindelijk aanbrak en er eindelijk even rust en tijd was om even naast mama op de bank te kruipen en haar alles over die dag te vertellen. De maandag dat de telefoon ging en alles veranderde…
Ik herinner me het moment nog als de dag van gisteren. Hoe mama lief en opgewekt als ze altijd is de telefoon opnam. Hoe haar gezicht al na enkele seconden bleker en bleker werd, tot ze zich uiteindelijk op de dichtstbijzijnde stoel liet neerzakken. Hoe ze vervolgens een spervuur vragen door de telefoon spuwde om daarna met grote ogen de antwoorden tot zich door te laten dringen.
Ik begreep er niets van. Waar was mijn altijd zo stabiele moeder? Mijn moeder die altijd een lief of aardig woordje wist te vinden voor wie er dan ook belde. Wie was er de oorzaak van dat ze opeens was veranderd in een wassen beeld. En wat had het in vredesnaam te maken met dat ene woordje dat ze steeds maar weer herhaalde. Die ene naam. Die ene lettergreep.
Jan.
 
 
Lees de hele blog op Puur Vandaag.