Omhoog en omlaag

In Zuid-Frankrijk is een plek waar ik vaak naartoe ga. In gedachten dan, want in het echt ben ik er maar één keer geweest. Tien jaar geleden maakte ik in mijn eentje een wandeltocht door de bergen. Een paar maanden eerder was ik als luchtmachtpredikant teruggekomen van een uitzending. Dat was een goede ervaring geweest en er was niets ergs gebeurd daar. Toch kon ik thuis mijn draai niet zo vinden. Ik las van mensen die een paar maanden op pelgrimstocht gingen. Zoiets leek me wel wat. Maar een paar maanden zat er niet in, een paar weken was al heel mooi. Ik was ooit een keer met een oefening van defensie in de bergen in de buurt van Nice geweest. Ik vond het toen een prachtig gebied en wilde er graag weer heen. Ik ben mijn vrouw dankbaar dat ze mij daarvoor de gelegenheid gaf, zo kort na mijn uitzending.

ONVERMOEDE KRACHT

Het was er opnieuw prachtig. En ik vond het geweldig om rond te trekken met niet meer bij me dan wat er in mijn rugzak zat. Nog veel te veel achteraf, ik sjouwde me een breuk. Maar dat gevoel van vrijheid dat je dan hebt! Je bepaalt helemaal in je eentje waar je naartoe wilt. Je zoekt je weg met een kaart en een kompas. En trots dat je bent, als je na verdwaald te zijn geraakt in de bergen, toch weer op het goede pad terechtkomt! Je ontdekt hoe weinig je als mens nodig kunt hebben -een slaapzak, een tentje, wat eten en drinken. (Nou ja, dat is natuurlijk niet helemaal waar. Als je weg moet uit je huis en je land en je niets mee kunt nemen, is het wel anders.) Het klinkt misschien gek, maar ik kon veel meer hebben dan ik dacht. Die zware rugzak kreeg ik toch maar mooi boven. En als het lastig werd -verdwalen, het eten op, een verlaten dorpje, stukgelopen hakken, een echt heel steil en heel lang pad -dan liep ik daar met een vrolijke moed. Die ontdekking dat je veel meer kracht hebt dan je weet, heeft me vaak geholpen op andere moeilijke momenten.

GEBORGEN

Zo kwam ik op die plek waar ik in het begin over vertelde. Na een lange stijging langs een bergwand en een heel smal paadje over een bergkam, kwam ik op een uitstekende hoge rotspunt. Ik kon helemaal rondom kijken. Overweldigend, wat een uitzicht! Je ziet de andere bergtoppen en dalen, waar de riviertjes stromen en waar het groen is. Ik zie mezelf daar weer staan, een klein mensje in die enorme natuur. Tegelijk voelde ik me helemaal niet klein of nietig. Ik voelde me deelgenoot van iets dat groter is dan mijzelf. Ik heb nog nooit zo sterk gevoeld dat dit Gods wereld is en dat je daar als mens een plek in hebt. Ik voelde me geborgen. Af en toe ga ik in gedachten weer naar die plek toe en dan zie ik dat landschap weer voor me. Ook datzelfde gevoel vervult me dan weer.

THUISKOMEN

Ik las een keer de uitspraak ‘ Op reis gaan is thuiskomen bij jezelf’. Dat heb ik zeker ervaren gedurende die eerste reis. En dat is ook wat ik terugkrijg van anderen. Want sinds die tocht organiseer ik als geestelijk verzorger elk jaar een bezinningstocht door de bergen. Het is een wezenlijk onderdeel van mijn werk geworden om zo samen met anderen ‘ back to basics’ te gaan.

Na mijn ‘top-ervaring’ moest ik weer naar beneden. En dat was goed. Het dal in, mijn gewone leven in, waar het leven stroomt en er groei is. Want daar zijn de mensen bij wie ik hoor, bij hen wil ik leven.

Anne Zweers is krijgsmachtpredikant bij de Koninklijke Luchtmacht.