The Passion 2012 – door Dick Vos

Sinds een benauwde Goede Vrijdag in de oude stad van Jeruzalem, weet ik wat claustrofobie is en ben ik voorzichtig met mensenmassa’s. Maar na indrukwekkend Gouda vorig jaar, móest ik naar Rotterdam: The Passion 2012.
Gaandeweg het event bespeurde ik enige teleurstelling bij mezelf. De setting was totaal anders dan vorig jaar, wat tot een andere invulling leidde. Het kruis in de ‘koopgoot’, Jezus in de tram, rivierpolitie als arm van Pilatus’ wet en de verhoogde Jezus in de top van de Erasmusbrug. Prima gebruik gemaakt van de mogelijkheden. Dat was het niet. En zeker niet de greep om Berget Lewis als zwarte madonna de sterren van de hemel te laten zingen. Alleen al gezien de veelkleurigheid van het publiek had Petrus wat mij betreft een Aziaat mogen zijn.
Nee, ik miste de constante spanning. De voortdurende vraag: hoe zou de volgende scene vertaald zijn naar het nu? Wat zou het hermeneutisch proces opgeleverd hebben? Maar ondanks alle verschillen in uitvoering, was er op dit vlak niets nieuws te beleven in Rotterdam.
Toen ik me dit realiseerde, schrok ik van mezelf. Elke Stille Week en elke Pasen lezen we dezelfde teksten en zingen we een aantal vaste liederen. Dat willen we zo, dat doen we zo, zo hoort het; traditie. En zo gaat dat niet alleen in de kerk. Hele volksstammen wonen jaarlijks de Mattheüs van Bach bij, zonder welke aanpassing dan ook te verwachten of te wensen. Integendeel. Traditie is traditie. En daar mag je niet lichtvaardig mee omspringen.
Wil The Passion een traditie worden, een jaarlijks ritueel voor breed Nederland, een vast missionair event waarmee ook Henk en Ingrid en Ahmed en Akiko bediend en bereikt worden, dan moet het gebeuren inderdaad een vast stramien hebben. Geen intellectuele hoogstandjes, geen aanpassingen die voor de fijnproevers weer es een heel nieuw licht op het evangelie werpen.
Op Goede Vrijdag word ik wakker met in mijn hoofd: ‘Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug’ van Guus Meeuwis. Toch jammer dat de verhoogde Jezus dit niet weer zong, net zoals vorig jaar in Gouda. Het meest indrukwekkende moment toen… Ik ben vreselijk.
Dick Vos is eindredacteur van opiniërend magazine voor protestants Nederland Woord & Dienst.