Toen heb ik mij verzet!
Drie mensen vertellen over een moment uit hun leven waarop ze zich verzet hebben.
Speelkwartier
Lang geleden was het. Ik zat boven op hem. Hij, twee klassen en drie jaar ouder, lag op de grond. Hij was de plaag van mij en al mijn leeftijdgenoten, in elk speelkwartier en na schooltijd. Groot als hij was, raakte hij elke kleinere jongen pesterig aan en elke reactie was voor hem voldoende om de ander op de grond te werpen en bovenop zijn slachtoffer te gaan zitten. En hij duwde, perste en knelde net zo lang tot je om genade riep. Tot die keer dat ik bovenop zat. Met onvermoede krachten en een heel gemene beet met mijn tanden had ik hem verrast. Nu was hij aan de beurt om genade te roepen. Hij riep dat niet. Hij gaf mij niet die macht. En die had ik ook niet, om de waarheid te zeggen. Maar mij liet hij voortaan met rust.
AART MAK
UIT: ‘ZIELENROERSELEN EN SPELDENPRIKKEN’. ASTRID HART EN AART MAK. MEINEMA, 2010.
Rups
Een straat in Amsterdam, jaren vijftig, een meisje van een jaar of vijf, zes. Op straat kruipt een rups, een mooie dikke harige rups. Er komt een jongen aan, een grote sterke jongen die als hij de rups ziet op zijn knieën gaat en een zakmes pakt: die rups moet doormidden. Het meisje begint te schreeuwen: ‘Laat die rups los, het is een vlinder!’ De jongen lacht minachtend en doet zijn zakmes open. Het meisje probeert hem weg te trekken, hem te stompen, maar hij is veel te groot en geeft haar een harde zet. ‘Bemoei je er niet mee, stomme trut.’ Hij snijdt de rups doormidden en stampt een paar keer flink op de twee helften. Het meisje begint te huilen, woedend is ze en machteloos. Zomaar een straat in Amsterdam en een klein meisje dat neerknielt bij wat er van een rups over is.
RENATA BARNARD
Overgave
Mijn leven was één groot verzet tot ik halverwege de dertig was. Ik had grote moeite te aanvaarden dat mijn leven was zoals het was. Dat ik het moest doen met mijn ouders, mijn lijf, mijn energie. Wat heb ik tegengestribbeld!
En toen brak ik. Of beter: ik werd gebroken. Ziekte vloerde mij, ik raakte mijn werk en toekomstperspectief kwijt. Heel langzaam krabbelde ik overeind en overzag ik het slagveld. Voorzichtig probeerde ik uit wat er gebeurde als ik me niet opwond over hoe mijn leven liep, maar het gewoon volgde.
Wat een opluchting geeft dat! Ik hoef niet meer al die energie te stoppen in verzet, maar kijk verwonderd wie of wat er nu weer op mijn pad gebracht wordt en wat ik daarmee mag en kan. Ja, ik probeer mijn leven elke dag weer over te geven. En ik doe dat met vertrouwen en vreugde, want ik heb ontdekt hoezeer alles ten goede meewerkt als je je roeping vólgt in plaats van dat je er tegenin gaat. Als je jezelf uit handen kunt geven in plaats van krampachtig vast te houden aan wie je denkt dat je moet zijn. Ja, laat mij maar gewoon meebewegen.
MARGA HAAS
