Vergeef hen…

Nadat Jezus door de soldaten is gekruisigd, is het eerste wat hij zegt: ‘Vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.’
Dat klinkt bovenmenselijk. Maar misschien is dit het menselijkste wat een mens over zijn beulen kan zeggen.
Het volgende verhaal vertelt iets dergelijks. Of het waar gebeurd is, weet ik niet. Maar een grootser, humaner verhaal is nauwelijks te vinden.
Het was in het vrouwenkamp Ravensbrück, aan het eind van de oorlog. Het zou niet lang meer duren of het Russische leger zou arriveren. De Duitsers hadden de gezonde gevangenen weggevoerd. Er bleven drieduizend zieke vrouwen achter. De kampleiding had besloten bij het naderen van de Russen de overgebleven gevangenen dood te schieten. Een van de vrouwen liet een briefje achter. Het werd gevonden door een Russische soldaat. De vrouw had dit geschreven: ‘Heer, vergeef niet alleen de mensen van goede wil maar ook van slechte wil. Herinner niet alle lijden dat zij over ons hebben gebracht. Herinner vooral de vruchten die ons lijden voortbracht: onze kameraadschap, onze onderlinge trouw, onze eenvoud, moed, generositeit, de grootheid van hart die hieruit is gegroeid. En wanneer de daders worden geoordeeld, laten al die vruchten van ons lijden strekken tot hun vergeving.’
Stephan de Jong
De bron van het verhaal is onbekend. Ik heb het ook opgenomen in een van mijn bijdragen aan Doornse Levenskunst, Mooi, goed en waarachtig leven, Utrecht, 2012, pp. 135-136.