Basis

Wandelen in verwondering

Het is druilerig weer en een tikkie koud, door de wind die over de weilanden waait. Met een groepje van dertien zijn we deze zaterdagmiddag naar Berkenwoude gekomen, om de stilte in dit natuurgebied te ervaren.

VOEDEN EN GEVOED WORDEN

De wandeling begint bij een poel waar een kunstwerk uit oprijst: een staande paal met drie vogels eraan. Een wegvliegende, een voedende en één die gevoed wordt. ‘Met welke vogel identificeer jij je?’ vraagt Janneke. Ik laat het beeld binnenkomen. Soms word ik gevoed, soms voed ik, maar soms vlieg ik ook uit, op zoek naar van alles.

We zetten ons in beweging. Ik mijmer nog wat, maar word afgeleid doordat ik wegzak in de drassige grond onder mijn wandelschoenen. De modder die zich in het suède nestelt is een zorg voor later, nu gewoon doorstappen. Ieder in zijn eigen tempo. Het begint zachtjes te regenen. Allemaal lopen we in stilte, de capuchon over de oren of de paraplu schuin naast ons lijf. Geen gemopper, we accepteren dat we nat worden. Alle zegen komt van boven.

VRUCHTEN

Mijn ogen dwalen over uitgestrekte weilanden, langs gele rietstroken, over een modderig karrespoor dat dienstdoet als wandelpad, als Janneke voorleest: ‘Alleen bij God vindt mijn ziel rust, van Hem komt mijn redding.’ Door de zwarte bomen met elzenkatjes heen ontwaar ik grazende schapen. We zien takken met vruchten eraan van het afgelopen seizoen, de elzenproppen van de zwarte els, samen met net gevormde katjes. ‘Als een boom is hij, wortelend waar water stroomt. Die vrucht draagt in het seizoen. Tot ontplooiing komt al wat hij doet. Vanuit een geworteld zijn ontstaat er groei en bloei. Denk tijdens het volgende stukje wandeling aan goede vruchten in jouw leven. Waar ben je dankbaar voor?’ Dankbaarheid komt naar mij toegewaaid, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Wonderlijk wat deze combinatie van lopen, meditatie, teksten en natuur aan emoties oproept, hoe die mij verbindt met mezelf, met God. Meer dankbaarheid welt in mij op.

VERTRAAGD

Na een slingerpaadje houden we halt bij een omgevallen boom, waarop zich paddenstoelen hebben gevestigd en korstmos dat als een dekentje de schors bedekt. Natuur kan dor en doods zijn, maar krijgt ook tweede kansen. Ik houd van dorre boomstronken die ogenschijnlijk niets meer doen. De zwarte bast steekt mooi af tegen de lichtheid van de Hollandse wolkenluchten. Een foto maken móet. Ik ga op mijn knieën. Een troep ganzen vliegt gakkend schuin voor ons langs.

Even later staan we bij een schutting met kijkgaten. Het uitzicht door het kijkgat is geweldig. Het reikt zo ver dat het mijn blik openbreekt; ik zie de weg die we nog moeten gaan. We lopen door. De stilte is nu echt naar binnen geslopen. De wind staat inmiddels achter ons, niet meer zo onstuimig als aan het begin en stuwt ons kalmpjes voort. Ik ben wat achterop geraakt, mijn pas is langzamer dan in het begin. De wereld om me heen heeft me vertraagd.

Ik hoor ‘dat we kunnen opzien naar Hem die ons toelacht’. Mijn blik richt zich omhoog naar de wiegende wolken die zich samenpakken boven dit wonderschone stukje Nederland.
We zijn terug bij het vogelbeeld. Kunnen we het ook zien als beeld van God? Hij die ons voedt, wij die ons laten voeden? In de auto zet ik de radio uit en rijd in stilte terug naar huis.

Walther Burgering is studentenpastor in Leiden, pastor-diaken in de parochiefederatie ‘Sint Franciscus tussen duin en tuin’ en redactielid van Open Deur.

Janneke Bregman hoort bij A Rocha, een wereldwijde beweging van christenen die zorgen voor Gods schepping. In Nederland adopteren ze natuurgebieden en organiseren activiteiten gericht op verwondering. Janneke is onze gids vanmiddag, op deze stiltewandeling.

KIJK VOOR MEER INFORMATIE OVER A ROCHA OP WWW.AROCHA.NL.