Loslaten
Het moeilijkste van het leven is loslaten. Ik merk het elke dag nu ik bezig ben uit handen te geven wat me lang zo dierbaar is geweest: leiding geven aan redacties, nieuwe ideeën delen met creatieve mensen om me heen, mijn bezieling omzetten in nieuwe programma’s op internet en via televisie. Ik heb het besluit heel bewust genomen. Ik wil ergens tussen mijn 64e en 65e levensjaar meer tijd overhouden en niet meer geleefd worden door de agenda. Ik heb er goed over nagedacht, ook omdat ik zo veel mensen eerder zag afhaken, vaak gedwongen, tegen hun zin. En ik heb me voorgenomen om zelf het initiatief te nemen tot loslaten en om daarin verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen keuzes. Ik zie het als een volgende stap naar meer innerlijke vrijheid. Dat klinkt als een beslissing uit luxe en in een bevoorrechte situatie genomen, maar dat blijft moeilijk. Ik zal het uitleggen.
Bezieling en verwondering
Mijn bezieling en verwondering delen met mensen om me heen, dat is mijn lust en mijn leven. Niets is mooier dan een flits van een nieuw idee omzetten in een programma waar tienduizenden en soms honderdduizenden naar kijken. Niets stemt tot meer voldoening dan merken dat de werkelijkheid van mijn leven van betekenis kan zijn voor zo veel anderen. Niets geeft meer zin aan mijn bestaan als ik ontdek dat mijn verhaal lijkt op dat van zovelen om me heen. En niets geeft meer richting aan mijn bestaan dan wanneer ik ontdek dat ik op die manier deel in iets dat groter is dan mezelf: ik vertel mijn verhaal, sticht gemeenschap en groei aan de reacties van anderen. Mijn leven als programmamaker op televisie reikt veel verder dan bekendheid en ijdelheid en is veeleer een voortdurende bevestiging van het diepste wezen van een mens: ik ben niets zonder de ander.
Pelgrimeren
Als ik dat loslaat, geef ik dan niet alles uit handen wat mij tot mens maakt? Met andere woorden, is loslaten zo moeilijk omdat ik steeds meer ben samengevallen met mijn functie en beroep en uit het oog heb verloren dat er andere wegen zijn om bij mijn diepste zelf en de meest nabije ander te komen? Die vraag leeft niet alleen voor mij, maar voor zo veel andere mensen die hun functie verliezen, eerder met pensioen willen gaan of ervoor kiezen niet langer abt of provinciaal te willen zijn. Ik dacht hierover na toen ik een provinciaal aan de telefoon kreeg die net had losgelaten. Hij was aan het pelgrimeren om de ballast van zijn leiderschap los te laten. Hij vertelde dat hij bewust voor een lange wandeling van een week had gekozen. En als hij bij een prullenbak kwam, gooide hij weer wat rommel uit zijn leven weg. Zo probeerde hij die week weer bij zichzelf te komen.
Het is de weg die we allemaal moeten gaan als we loslaten. Want dan ontdekken we wie we ten diepste zijn: ben ik mijn beroep of functie, ben ik wat ik aan bezit heb, ben ik wat anderen over me zeggen? Of ben ik het geliefde kind van God? Ik hoop en bid dat ik in het loslaten mag ontdekken dat ik ook zonder mijn functie dat geliefde kind van God mag zijn.
