Op het eerste gezicht hebben de teksten van deze zondag weinig met elkaar te maken. Maar in elk van de vier teksten vinden we beelden van overvloed, als vooruitzicht om vol te houden óf als aansporing om aan de slag te gaan.

De evangelielezing omvat drie korte scènes in en bij de tempel. In Marcus 11 is Jezus in Jeruzalem aangekomen. Er volgen confrontaties met hogepriesters en schriftgeleerden, de opmaat voor zijn arrestatie en kruisiging. Die confrontaties vinden plaats in de tempel, door Herodes de Grote gerenoveerd en uitgebouwd tot pronkstuk van zijn koninkrijk. Jezus heeft er geen oog voor: Hij ziet een arme weduwe die toont wat het betekent om God lief te hebben met alles wat je hebt.

De slotverzen van het boek Amos bieden onverwacht hoop na een boek vol oordeel. De hut van David zal worden hersteld, Israël zal de andere volken bezitten en in vrede leven en genieten van de opbrengst van het land (Amos 9:11-15). Deze verzen worden door Jakobus aangehaald als hij in Handelingen 15 betoogt dat niet-Joodse gelovigen niet belast hoeven te worden met het houden van de gehele wet. Ten opzichte van de Hebreeuwse tekst zijn er in het citaat in Jakobus’ pleidooi echter ingrijpende wijzigingen aangebracht. Hoe is dat te verklaren? Hoe functioneert het citaat precies in Jakobus’ betoog? Om dit te achterhalen, kijk ik eerst naar Amos 9:11-15 in de context van het Hebreeuwse boek van de twaalf profeten, vervolgens naar het gebruik van dit vers in twee handschriften uit Qumran, en ten slotte naar het citaat in Handelingen.