Wij zijn de eersten niet: bijzondere vrouwen in het licht
Febe, Rispa en Egeria zijn bijbelse vrouwen, Hildegard van Bingen en Sampat Pal volgen hen – net zo dapper, volhardend, veranderingsgezind… Hoe gaan zij óns voor?
Febe, Rispa en Egeria zijn bijbelse vrouwen, Hildegard van Bingen en Sampat Pal volgen hen – net zo dapper, volhardend, veranderingsgezind… Hoe gaan zij óns voor?
Pastoraat, we gebruiken het woord regelmatig in de kerken, maar wat bedoelen we er eigenlijk mee?
Als geloofsgemeenschap betekenis hebben voor de omgeving. Dat wordt aangetipt in de zesde kernwaarde ‘beste buren zijn’. Dat vraagt een kritische blik naar de eigen gemeente én nieuwsgierigheid, kennismaken misschien wel, met de buren. Ga er maar aan staan..!
Dit themanummer is geschreven naar aanleiding van een bijzonder boek. De artikelen volgen de grote lijn van dit boek. Daarom in deze inleiding ook vooral die grote lijn.
In het themanummer van oktober, over ‘Troost’, is het thema van meerdere kanten belicht. Maar het zou, in de dagelijkse praktijk van ons kerkenwerk, vooral goed zijn het te oefenen, het te doen beklijven in ons handelen. Daartoe hier een handreiking.
Dit themanummer over ‘Troost’ begint met een inleiding over wat troosten eigenlijk ís. We weten het – intuïtief – allemaal, maar breng het maar eens onder woorden. Hier enkele opmerkingen die behulpzaam kunnen zijn.
Bij de koffie na de kerkdienst blijken ze de dienst heel verschillend beleefd te hebben. Sander is blij met de ‘groene dienst’, waarin de relatie gelegd werd tussen geloof in God en zorg voor de schepping. Het zette hem aan het nadenken over zijn eigen keuzes. Hij is blij dat de kerk daarin stelling neemt. ‘We zijn toch geen “polder-kerk”’, zegt Sander, ‘waar alles maar kan en mag. Soms is iets gewoon goed of fout. En ja, dat vraagt soms om radicale keuzes.’ Carmen vindt dat de predikant veel te ver ging, toen hij betoogde dat Jezus navolgen ook betekende dat je nadacht over het al dan niet door laten gaan van je vliegvakantie.
Wie bepaalt de inhoud van de dankdienst voor het leven van een geliefde die is overleden? Mag je, vóór je dood al, je wensen kenbaar maken en erop vertrouwen dat je nabestaanden hier zorg voor dragen? Of heb je daar niets over te zeggen, en zijn het de nabestaanden die bepalen hoe de dankdienst ingevuld wordt?
Het februari-nummer van Ouderlingenblad ging over ‘Kerk en crisis’ – over de corona-crisis, die ons allemaal overkomt. Hoe gaan we daarmee om, niet alleen persoonlijk, maar ook als kerk en gemeente? In deze ‘Aan de slag’ een handreiking om dat te doordenken.
Nieuwe boeken