Deze week liep ik de redacteur tegen het lijf. ‘Alsof ik een kerstpreek moet leveren,’ zei ik. Maar nee, het was toch echt de bedoeling dat het een column werd, en liefst een beetje schurend en zo. Eigenlijk wilde ik het over suïcidaliteit in de kerk hebben. Dat thema raakt meer mensen dan je misschien zou denken – ook met Kerst. Ook al kan het behoorlijk in contrast staan met ons beeld van Kerst, zoals bij Bachs ‘Weihnachtsoratorium’.

Is het erg als je je verveelt in de kerk? Natuurlijk niet, zegt de een. Verveling stimuleert creativiteit en zorgt ervoor dat je in beweging komt, dat je dingen gaat aanpakken en veranderen. Een ander vindt verveling wél een probleem. Verveling zorgt ervoor dat je je niet echt betrokken voelt, dat je geestelijk uitcheckt en afstand neemt. In deze bijdrage zoek ik een antwoord op genoemde vraag vanuit een klinisch-godsdienstpsychologisch perspectief.

Hoe voelt het als oorlog onder je huid kruipt, welke geuren en geluiden blijven je bij? Wat als jij het bent die gegijzeld en gemarteld wordt, die staat te huilen om je kind, en de hele wereld kijkt mee? Wat als je doodsangsten uitstaat in een schuilkelder of gewoon in je eigen huis, terwijl de raketten rondom inslaan? Ik kijk naar mijn telefoon en het duizelt me. Ik wil het allemaal niet weten en toch ook weer wel, ik voel me bang en boos en verdrietig tegelijk. Mijn hart huilt om afgeslachte baby’s en zoveel meer, en ik denk: God, waarom? Hoe lang nog? Heer, ontferm u.

Goede theologie houdt het in de ggz. En de diepte van de ervaringen van mensen met psychische problemen is onmisbaar om de diepste noties van de theologie te verstaan. Tweerichtingsverkeer dus, en alle reden om in kerk en theologie het gesprek aan te gaan met hen die worstelen met angst en wanhoop, verlatenheid en leegte.

Wat mij betreft is de titel van dit artikel – tevens het thema van de studiedag van Areopagus – voor tweeërlei uitleg vatbaar. Heilige grond kan in de eerste plaats […]

Ook bij ambtsdragers in de kerk kan sprake zijn van autisme en hun problematiek kan op allerlei manieren gevolgen hebben voor hun ambt. Dominee Ten Ham heeft autisme. Als predikant […]

‘Ik ben opgegroeid in een gezin waarin nauwelijks complimenten, bevestiging of troost waren. Mijn moeder heeft nooit gezegd dat ze van me hield. Ze knuffelde ook niet. Mijn vader soms […]

Communiceren in de kerk en in het pastoraat met wat meer context, begrip en nuance kan al veel verschil maken voor mensen met hechtingsproblemen.

InleidingHans van Eyghen reageert op mijn artikel Van Calvijn tot ons brein: Neuropsychologie en religie met een kritische bespreking van vijf claims die ik zou maken in genoemd artikel. Hij […]