Pastorale zorg is één van de kernen van het werk van een geestelijke, een predikant of priester. Nu is pastoraat een breed begrip. Bovendien is er ook veel pastorale zorg te vinden buíten kerkelijke gemeenschappen. Het werk van geestelijke verzorgers in instellingen of bij overheidsdiensten (Justitie, Defensie) bestaat ook voor een groot deel uit pastorale zorg. De opkomst hiervan, heeft in de recente (internationale) theorievorming tot een wijziging in de begrippen gezorgd. Die begripswijziging laat zich goed vatten in de beweging van ‘Seelsorge’ naar ‘Spiritual Care’.

Was de pest een rechtvaardige straf van God? En de coronapandemie? Een vraag die niet eens zou mogen opkomen bij Christenen – laat staan positief beantwoord zou mogen worden.

Volgens het Johannes-evangelie geeft Jezus twee keer de Geest. De eerste keer is als Hij sterft. ‘Hij boog zijn hoofd’, staat er dan, ‘en gaf de Geest’ (Johannes 19:30).

Donderdag 15 april sprak ik voor het Christelijk Sociaal Congres – online, natuurlijk. Er waren zo’n 100 meer mensen dan ik had verwacht, en ik wilde een aardig tegendraadse visie delen – dat van radicale inclusiviteit. Tegen mijn gewoonte in, was ik toch wel wat zenuwachtig.

De huidige generatie kerkenraadsleden staat voor keuzes die vorige generaties niet hoefden te maken. De secularisatie dringt dilemma’s op. De middelen van menskracht en geld nemen af. Kerkenraden moeten prioriteiten stellen. Pregnant wordt de keus als ze moeten besluiten over de inzet van het kerkgebouw.

In de coronatijd hebben mensen de natuur herontdekt. Is dit ook een herontdekking van schepping en Schepper? Kan de natuur, ondanks (of dankzij) de dreigende ecologische crisis, een bron van inspiratie zijn?

Op eerste Kerstdag 2020 kon je niet alleen een kerkdienst vanuit je huiskamer op een scherm volgen. Filmstudio Pixar lanceerde ook de animatiefilm Soul op de streamingdienst van Disney.
In het indrukwekkende Soul verkent het team van makers aan de hand van een verhaallijn over Joe Gardner, een Afro-Amerikaanse muziekleraar die leeft voor jazzmuziek, wat transcendente […]

Ook vlak voor de coronacrisis vond ik dat de vraag naar goed leven weer op tafel moet komen. In de samenleving, maar ook in mijn eigen bestaan. Anders dan veel anderen in onze samenleving werd Ik er niet ziek van, maar ik ervoer veel verbanden waarin ik functioneerde eerder als een last dan als een steun. Ik voelde mij behandeld als een radertje in de grote, anonieme machine die de samenleving klaarblijkelijk was geworden en ik behandelde mijzelf zo. Ik voelde mij geprest tot manieren van denken en doen die haaks stonden op alles waarin ik geloofde. Ik waardeerde ontwikkelingen anders aan dan dat naar mijn gevoel in mijn omgeving als vanzelfsprekend gold.

De 25ste editie van de Pride heeft als thema: TAKE PRIDE in us. Nick Everts benadert deze oproep vanuit de queertheologie: theologie die vertrekt vanuit de positie van hen die anders zijn. Als zij niet meer welkom zijn in de kerken, in de canon, aan de tafel van onze lieve Heer, is Christus zelf dan wel aanwezig?