Column Júlia: hang de slingers op!

Júlia Herku is in 2025 de Jonge Theoloog der Nederlanden. Als tiener wilde ze psycholoog worden, maar dat veranderde toen ze besefte wat haar het meeste had geholpen toen ze het zelf moeilijk had. Dat was God. Als Jonge Theoloog der Nederlanden onderzoekt ze hoe gezinsstructuren de godsbeelden van mensen beïnvloeden. In deze columnserie volgen we wat Júlia meemaakt als Jonge Theoloog.

De liefde vieren

Zo zat ik in mijn vliegtuigstoel met veel te veel beenruimte voor iemand die nog maar net boven de 1 meter 60 uitkomt. Tip van Flip: als je ooit met Wizz Air vliegt (begrijpelijk als je dat niet doet, want we kennen allemaal wel vliegschaamte) — check pas de ochtend van de vlucht in. Dan krijg je vaak de luxe stoelen waar veel Nederlanders te gierig voor zijn om van tevoren voor te betalen, en die dus overblijven.

Vanaf mijn ruime plek in het vliegtuig keek ik om me heen en herkende al snel vrienden van mijn broer, mijn opa en oma en nog meer familieleden. We waren onderweg naar Hongarije om de bruiloft van mijn broer en schoonzus te vieren. Sommigen kwamen er pas bij het uitstappen achter dat ze het hele weekend met elkaar opgescheept zouden zitten — dat zorgde voor verbaasde blikken en lichtelijk ongemakkelijke tweede kennismakingen.

Iedereen had thuis de boel de boel gelaten, kleding ingepakt die voldeed aan de dresscode, en was vervolgens de auto ingestapt naar het vliegveld. Of — als je mijn zusje bent en besluit het erop te wagen — met het openbaar vervoer naar Eindhoven gekomen.

Is vieren vluchten?

Mijn nieuwe baan als kerkelijk werker, waar ik nog volop in moet groeien, moest ik even loslaten dat weekend. Dat voelde niet zo relaxed: bij werken in de kerk is je werk en privéleven gescheiden door maar een hele dunne lijn. Ik ben nog aan het zoeken waar die moet liggen.

In mijn werk zie ik hoeveel mensen met zich meedragen. Letterlijk iedereen worstelt wel met iets — soms klein, soms zo zwaar dat het hén meesleept. Het kan je meeslepen in de schaduw, of soms zelfs trekken tot in de duisternis. Mensen veroordelen om depressieve gevoelens kan ik niet. Als ik naar de wereld kijk, voel ik begrip voor hen die soms het licht niet kunnen vinden.

We leven in een rommelige tijd, met veel pijn. Ook al klinkt dat als een cliché, en heeft de mensheid dat in elke tijd rondgebazuind, het klopt. Sinds de zondeval heerst er chaos, en die laat niemand met rust.

En toch gingen we een weekend weg, een weekend lang de liefde vieren. Terwijl er zo veel gaande is in de wereld, vroeg ik me af: is zo zorgeloos vieren dan niet ook een vorm van vluchten?

Is zorgeloos vieren een vorm van vluchten?

Als vieren leidt tot vergeten

Terwijl ik me afvroeg of ik wel echt kon genieten, kwam het Bijbelboek Prediker in mijn gedachten. Ik dacht aan de wijze auteur die zei dat we, juist door de vluchtigheid van het leven, er beter van kunnen genieten (Pred. 3:12-13). Maar deze tekst direct op mijn eigen situatie plakken ging me toch te ver, daarvoor heb ik hem te vaak misbruikt zien worden.

Niet door echte Bijbelkenners, maar wel door motto’s die dezelfde klank probeerden na te echoën.

In uitgaanssettings werden deze motto’s erbij gehaald als excuus: ‘Het leven is een feest, dus hang je eigen slingers op!’ — waarna vijf shotjes tequila en drie glazen Red Bull-vodka achterover werden geslagen. Resultaat: hoofdpijn de volgende ochtend en niets meer weten van de avond ervoor.

Dat soort feesten ontgroeide ik, zoals veel jongvolwassenen met mij. Als vieren leidt tot vergeten, tot het leven juist níet meer bewust meemaken, dan voelt dat fout. Het lijkt me hoogst onwaarschijnlijk dat Prediker als een soort propper wilde fungeren toen hij deze woorden opschreef.

Het lijkt me onwaarschijnlijk dat Prediker als een soort propper wilde fungeren

Het volledige leven vieren

Vieren om te vergeten doet geen recht aan het leven. Vieren omdat je het leven juist volledig ervaart, dát doet recht aan de tekst uit Prediker. Leven op zo’n manier dat je alles voelt — want voor alles is een tijd — zorgt ervoor dat tranen en vreugde er beide mogen zijn. Er is een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen (Pred. 3:4). Je sluit die twee in je armen en erkent hun rol in je leven.

Ik vind dat we onszelf mogen uitdagen om meer te vieren. Om als christen niet een sober en enkel realistisch bestaan te leiden, maar ons ook te laten meeslepen door geluk, hoe klein of groot dat ook is. Met een goed glas wijn, eten waarbij je even niet op de calorieën let en goede vrienden.

Er is een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen

God heeft dat alles niet aan ons gegeven om maar vooruit te schuiven omdat we het te druk hebben, maar juist om het te ervaren.

Ik ga nog een stap verder: door de genade die we krijgen hoeven we niets meer te verdienen in dit leven. Verantwoordelijkheid hebben we zeker, maar vrijheid ook.

Die dimensie van het evangelie ontneem je jezelf als je niet geniet en viert.