Doet u dan voortaan net zo

Wat is onze plek, en wie zijn wij tot naaste? Een vraag die we onszelf kunnen stellen, maar ook een vraag voor geloofsgemeenschappen en kerken.

In Lucas 10 vraagt een wetgeleerde aan Jezus: ‘Wie is mijn naaste?’ Daarop vertelt Jezus een bekend verhaal. Over een man die op reis gaat van Jeruzalem naar Jericho. Onderweg wordt hij overvallen en in elkaar geslagen. Een priester komt voorbij en laat de zwaargewonde man links liggen. Een tempeldienaar komt voorbij en laat de man ook links liggen. Een Samaritaan komt voorbij. Hij verzorgt de gewonde man en brengt hem naar een plek om verder te herstellen.

Dan vraagt Jezus: ‘Wie is de naaste geworden van de zwaargewonde man?’ De wetgeleerde antwoordt: ‘De man die hem barmhartigheid heeft betoond.’ Daarop zegt Jezus: ‘Doet u dan voortaan net zo.’

Warmhartige mensen in Open Hof

Vorig jaar november vroeg het gezin Babayants aan onze wijkgemeente: ‘Willen jullie ons tot naaste worden?’ Zo begint het wonderlijke verhaal van het kerkasiel bij ons in Open Hof in Kampen. We hadden het gezin links kunnen laten liggen. De rechter had hun zaak immers afgewezen. Van de politiek viel ook niets te verwachten. Hun situatie was hopeloos en uitzichtloos. Toch kozen we ervoor om Aram, Ariana, Amelia, Aleksa en hun ouders Aleksandr en Karina Babayants een schuilplaats te bieden in onze kerk.

Recht doen aan gewortelde kinderen

Het verhaal van het gezin Babayants staat namelijk voor een veel groter verhaal. Namelijk dat er recht wordt gedaan aan gewortelde kinderen. Dit zijn asielzoekerskinderen die vijf jaar of langer in Nederland verblijven. De schade die kinderen oplopen door teruggestuurd te worden na jarenlang in asielzoekerscentra te hebben geleefd is te ernstig.

Zes jaar geleden werd in de Bethelkapel in Den Haag ruim drie maanden kerkasiel verleend aan het gezin Tamrazyan. Toen kwam er een politiek akkoord. Meer dan zeshonderd gewortelde kinderen en hun ouders kregen een verblijfsvergunning en mochten in Nederland een toekomst opbouwen.

Helaas wachten er nu opnieuw gezinnen met in totaal zo’n vierhonderd kinderen al langer dan vijf jaar op de definitieve uitspraak over hun asielaanvraag. Dit geldt ook voor het gezin Babayants.

Christus herkennen in je naaste

In Matteüs 25 vertelt Jezus nog een verhaal over hoe je tot een naaste wordt:

‘Ik had honger en jullie gaven Mij te eten. Ik had dorst en jullie gaven Mij te drinken. Ik was een vreemdeling en jullie namen Mij op. Ik was naakt en jullie kleedden Mij. Ik was ziek en jullie bezochten Mij. Ik zat gevangen en jullie kwamen naar Mij toe. Alles wat jullie gedaan hebben voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.’

In Open Hof gebeurt het wonder dat wij Christus herkennen in het gezin Babayants. Dus blijven wij vieren en waken en bidden:

Trouwe God,
bij U brengen wij het gezin Babayants:
de kinderen Aram, Ariana, Amelia en Aleksa
en hun ouders Aleksandr en Karina.
Bij U brengen wij alle in Nederland
gewortelde asielkinderen en hun ouders.
Bij U brengen wij alle mensen
die zich met hart en ziel voor hen inzetten.
Bij U brengen wij alle politici en beleidsmakers.
En wij bidden U:
geef uitkomst, geef toekomst, geef hoop, geef liefde.
Amen.