Water is het thema van deze zondag. Niet water zonder meer. Levend water, water dat leeft en laat leven. Leven dat zichzelf mededeelt. Stromend, borrelend, murmelend water. Niet het doodstille water in de regenton, in de poel, in de Dode Zee. Dat is symbool voor leven dat zichzelf wil behouden. Daarover gaat het nu niet. Het gaat over de ‘Geest die Heer is en die levend maakt’, en die ook ons tot mensen wil maken ‘van wie wat uitgaat’. Levendige mensen die leven doorgeven.

Het digitale tijdperk verandert de manier waarop mensen luisteren tijdens en deelnemen aan kerkdiensten. Door de overvloed aan informatie en kortere aandachtsspanne haken luisteraars, vooral jongeren, af. Matthijs Langeraar suggereert dat predikers hun aanpak kunnen heroverwegen om relevant te blijven zonder de essentie van de Bijbelse boodschap te verliezen.

Als transformatie het doel is van de preek, dan mag een spreker daar van Jiska Eilander-Hooglander actief toe oproepen. Het belangrijkste is dat de spreker niet de illusie heeft dat transformatie een direct gevolg is van de kwaliteit van zijn preek of oproep, maar dat het de Heilige Geest is die door de prediking heen werkt.

Hoe krijgen we in deze roerige tijden een helder beeld van de situatie waarin wij verkeren, of van de richting die we op dienen te gaan? We worden overvoerd met zoveel theorieën, meningen, raadgevingen en opdrachten, dat het moeilijk wordt in dat oerbos van data nog een begaanbaar pad te zien. Dat is niet alleen iets van onze tijd. Ook in de lezingen van vandaag vinden we dat terug, maar ze geven gelukkig ook zicht op de goede weg.

Voor Petrus is het duidelijk: er is voor Jezus geen alternatief. ‘Tot wie zou ik anders gaan?’ Maar deze wereld biedt wel alternatieven aan. In de eerste lezing is het de Baäl. In de tweede is het de gnostiek. In de derde lezing het jodendom. In al deze gevallen verlies je ‘iets’, namelijk de incarnatie. En daarmee ook onze deelname aan Gods eigen leven, het eeuwige leven. God en mens blijven dan welwillende vreemden voor elkaar.

Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. We zingen ervan en we dromen erover. Misschien juist wel omdat die toekomst soms ver weg lijkt. En toch is het koninkrijk van God nabij: het is onder ons, hier en nu.

Waarom verlangt u een teken? Begrijpen jullie het nog niet? Een antwoord op deze prangende vragen komt er niet. Deze vragen dagen daarom niet enkel de farizeeën en de leerlingen, maar ook de christenen doorheen de tijd tot een persoonlijk antwoord uit.

Voor de tweede maal is er een ‘feest van de joden’. De eerste keer (5:1) wordt het niet bij name genoemd, nu wel: het is het Pascha. Dat is ‘dichtbij’, ophanden (6:4). Dichtbij in tijd maar niet in plaats – tenminste als je ervan uitgaat dat het alleen in Jeruzalem gevierd kan worden. Anders dan de eerste keer, wanneer we te horen krijgen dat Jezus ‘opklimt’ naar Jeruzalem, gaat Hij daar nu niet heen; Hij blijft in Galilea, waar Hij in 6:1 is teruggekeerd, tot het eind van hoofdstuk 6.

In dit artikel neemt zuster Katharina Michiels van Abdij Onze-Lieve-Vrouw van Nazareth in Brecht het woord en gaat ze in op het monastieke habijt van haar orde, die leeft volgens de Regel van Sint-Benedictus en de spiritualiteit van de trappisten.