Hongaarse bergen

Als kind ging ik altijd in Nederland op vakantie. De Veluwe, Betuwe en Achterhoek. Bramen plukken, fietsen langs kastelen en kerkjes bezoeken – waar mijn muzikale vader het bijna altijd voor elkaar kreeg om het orgel te mogen bespelen. Heerlijke vakanties, vol geuren en kleurrijke herinneringen.

Toch moest ik bij de vraag naar een zomerherinnering ergens anders aan denken. Dat is het gevoel van de reis zelf. Dat diepe geluksgevoel van met je wang tegen het koele raam van de auto of trein te zitten, terwijl het landschap voor je ogen verandert. Polders, bossen, steden, bergen. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik mijzelf weer zitten in de auto met mijn oom en tante op weg naar Hongarije – mijn eerste verre buitenlandreis. Ik mocht mijn favoriete muziek draaien. Terwijl de bergen in de verte oprezen, welde een diep gevoel van geloof, liefde, vertrouwen en geluk bij me op. Een diepe kalmte en een gevoel van vrijheid. Dit overweldigende geluksgevoel is bijna niet te beschrijven. Ik geloof ook niet dat ik het toen met mijn reisgenoten gedeeld heb. Toch voelt het als een gedeelde ervaring.

Ook op volgende reizen ervoer ik dit geluksgevoel. Het is zelfs een beetje gaan horen bij de lange auto-of treinritten die ik maak, alleen of met anderen. Het is vaak het moment dat voor mij de vakantie begint. Deze zomer reizen we als gezin in etappes naar Zuid-Italië. Ik heb nu al zin in de lange autoritten.