Messiaans intermezzo

Recent werden twaalf leuke jochies uit Thailand samen met hun dappere coach uit een grot gehaald. De halve wereld leefde mee. Van CNN tot de NOS, alle serieuze nieuwszenders berichtten uitvoering over de Thaise voetballertjes die nota bene tijdens het WK-voetbal ondanks alle angst die zij toch moeten hebben gevoeld met grote smiles uit de grot werden bevrijd.

Ik was opgelucht toen deze jongens en hun coach het haalden, las met enige verwondering over de plannen om een toeristische trekpleister van de grot te maken en over alle goede dingen die wereldwijd de jongens werden toegedacht.

Sommige commentatoren durfden, zij het slechts in de marge, voorzichtig te wijzen op al die andere kinderen in conflictgebieden die maar geen aandacht krijgen, niet eens van lokale media. Maar weinigen durven daar antwoord op te geven.

Dat komt omdat het antwoord zo pijnlijk simpel is. Betrokkenheid tonen met Thaise kinderen die bedreigd worden door het geweld van de natuur vergt geen enkele politieke, religieuze of ideologische positie. Je hoeft nergens voor of tegen te zijn. Je staat niet machteloos tegenover een gewelddadige macht die ook nog eens oneindig gecompliceerd lijkt. En zo verworden de voetballertjes tijdens het WK tot een heerlijke vlakke show waar we na Jemen, Syrië, Irak, Zuid-Soedan en noem maar op, zoveel behoefte aan hebben.

Deze betrokkenheid toont ook een bijzonder hoopvolle kant, namelijk dat mensen zo graag betrokken willen zijn, maar dan zonder meteen politiek links, rechts, religieus of antireligieus te zijn. Een betrokkenheid die een tussenruimte opent, tussen de complexe machten in, en een verbondenheid laat zien die wel degelijk onder de oppervlakte van de schijnbare onverschilligheid uitsteekt. Zo nu en dan. In die tussenruimte. Een haast Messiaans intermezzo.

Maar was die Messias niet juist door en door politiek?

– Lucien van Liere is universitair hoofddocent Religiewetenschap aan de Universiteit Utrecht. Van 2008 tot 2010 was hij lid van de redactie van TussenRuimte.