Menu

Basis

‘Rust nu mijn ziel. Laat ze maar roepen…’ (liedboek 932)

Een wandelaar op pad

Laat ze maar roepen!

Allemaal mensen om je heen, dag aan dag, ze roepen dit en vinden dat. Je moet, je zal, je had beter… En als je dan ziek wordt, of met beperkingen moet leven, een lastig lichaam hebt, of je hoofd wil niet, wat moet je dan? Je wordt letterlijk ‘benauwd’, in het nauw gebracht. Kruipt weg of wordt boos. Dit lied gaat daar over. Maar als lied geeft het een uitweg, schept het zingend de ruimte die je nodig hebt. De ruimte die God je gunt. Een ‘helend lied’, dus. Juist door die heel gewone taal: laat ze maar roepen!

Probeer geen te vroege vrede te vinden

… een expressief schilderij

De taal heeft iets van een expressief schilderij. Korte zinnen, als felle strepen op het doek: smart! vreugde! chaos! Je kunt er ook niet altijd een kloppend verhaal van maken, laat het maar gebeuren. Probeer geen te vroege vrede te vinden, laat je niet sussen door woorden die niet kloppen, die niet passen. Aan het slot klinkt het dan bescheiden, maar helder: lijden, pijn, smart – het is bekend bij Christus, dat is genoeg. Alsof hij je aankijkt, onder het zingen, onder het zwijgen.

Bij dit alles is de uitnodiging duidelijk: rust nu mijn ziel! Elke strofe begint met die woorden. Elke keer daalt het wat verder in. Om je te laten ervaren: de ruimte – dat is Góds ruimte, niet van al die mensen die om je heen staan te dringen.

Vanuit de Iona-community

Vanuit Nederland zijn er al heel wat reizigers richting Iona gegaan, dat kleine eiland aan de westkust van Schotland. De Iona-community biedt gastvrij onderdak, met een heel eigen spiritualiteit. Daarvandaan komen ze weer terug, als pelgrims die wat hebben meegemaakt. Als je ze vraagt wat dat nu is, zeggen ze vaak iets als: de verbondenheid van hemel en aarde, lichaam en ziel, God en mensen.

Dit lied namen ze mee. Het is ontstaan rond de ‘healing-service’ die elke week in de Iona-abbey-church gevierd wordt. ‘Healing’, dat is geen gebedsgenezing door een krachtige charismatische leider, maar het durven knielen in een kring van andere mensen, en je laten raken door de zegen, de handen, de gebeden van velen. De melodie is een zangerige Schotse ‘tune’, door John Bell gecomponeerd. Meerstemmig gezongen wordt het nog mooier – met nog meer ruimte. Vanzelf zing je het niet luid en vol overtuigingskracht, maar stil, open, verwachtingsvol. ‘Soms even raakt hemel de aarde’, God geve je dat, God geve mij dat!

Dr. R.A. Bosch is als predikant in de Protestantse Kerk in Nederland verbonden aan de Noorderlichtgemeente Zeist.

Wellicht ook interessant

Nieuwe boeken