Steeds meer roze vieringen

Wie had dat gedacht? Een handreiking voor roze vieringen, in Nederland, in 2018. In 2013 publiceerde Volzin een artikel met een overzicht van de ontwikkeling van roze vieringen in Nederland en wat bleek: er komen er steeds meer bij. Recht tegen de trend van de tijd in. Wellicht heeft het Aart de Bonte en Elsbeth Greven geïnspireerd om contact te zoeken met mij en met Stijn, die toen, in het najaar van 2016 als stagiaire aan de slag was bij de LCC Plus Projecten, projecten voor de sociale acceptatie van LHBT+-personen in christelijke gemeenschappen. We hingen in de lucht blijkbaar als rijpe appels en hoefden alleen nog maar geplukt te worden. Waarvan acte, met deze dag en met de presentatie van de handreiking Zie de regenboog en prijs zijn maker.
Waarom roze vieren? Als ik die vraag dan toch moet beantwoorden, want ze zijn er gewoon, dan zo: omdat ze de vrijplaats zijn die sommige kerken en hun vieringen niet zijn of kunnen zijn. In zijn bijdrage aan de bundel vertelt ds. Sytze de Vries hoe hij omging vóór roze vieringen toen vele van de meer dan duizend bezoekers aan de viering ter gelegenheid van de Gay Games in 1998 – ik was er ook bij – huilend naar hem toekwamen om met hem te delen hoe bevrijdend het was geweest om de viering bij te wonen, omdat het thuis, elders in de wereld en in Nederland, zo anders was of simpelweg niet mogelijk. Die bevrijdende ervaring wordt tot op de dag van vandaag gedeeld, zie de getuigenissen in de handreiking, en niet alleen door mensen die in hun eigen kerk niet welkom zijn. Als verhalen en de liederen gedeeld worden, de oude en de nieuwe, dan willen die mensen in hun leven, in hun geschiedenis beroeren, dan willen die mensen in hun leven inspireren om op te staan of verder te gaan. Zo exclusief zijn die verhalen en liederen, in de goede zin van het woord. Roze vieren móét dus, gewoon om mensen en om hun levens, hun levensverhalen gevlochten door de verhalen van weleer, de liederen van toen en nu. Ze moeten ook als voortdurend appèl aan de kerken. Sorry, ik ben nu eenmaal naast predikant ook een onverbeterlijke activist. Dat appèl bereikt de kerken, anders was jij niet hier: Saskia van Meggelen, preses, voorzitter van de Protestantse Kerk, waarvoor veel dank, en anders stond ik nu niet hier: een roze dominee. Maar voldoende is het nog niet, en daarom moeten we flink doorvieren, dat het een lieve lust is, om te laten zien wat bevrijding is, in Gods Naam zeg  er bij, en troost, en hoop, en opstand in de levens van mensen.
Steeds meer roze vieringen, in alle soorten en maten; de nieuwe handreiking is er een eenvoudige getuige van. Misschien komt het wel, omdat vieren mensen in het bloed zit. Om het met de woorden van Tanja Ineke in één van de twee voorwoorden in de handreiking te zeggen, voorzitter van COC Nederland en vanavond ook ons midden en ik parafraseer een beetje: vieren is zinvol en noodzakelijk, stil staan, met elkaar, samenkomen op een speciale plek ervoor: zingen, luisteren, liefde delen. Ik hoop dat de handreiking die ik met Stijn mocht samenstellen daaraan en aan nog veel meer bij mag dragen. Heel veel mensen hebben meegewerkt aan deze handreiking en zijn zo lief geweest toestemming te geven liturgieën en teksten over te nemen. Te veel om op te noemen. Dank aan hen allen voor hoe wij zo het roze vieren in alle veelkleurigheid hebben kunnen samenbrengen en etaleren
N.A.V. Zie de regenboog en prijs zijn maker / Wielie Elhorst, S.J. van der Woude (niet meer leverbaar)