Stemmen uit de praktijk

Zomaar aan drie diakenen legden we enkele vragen voor, gericht op hun eigen praktijk. Vragen die je ook in de eigen gemeente aan diakenen kunt stellen om beter zicht te krijgen op ‘wie doet wat en waarom’.

We zijn in gesprek met Femke, diaken in een middelgrote stad in het midden van Nederland in december 2016.

Wensen van kinderen

Je bent lid van de diaconie, met wat voor soort problemen hebben jullie zoal te maken?

We geven hulp aan mensen binnen en buiten de kerk. Mensen weten dat we financiële hulp bieden, en soms gebeurt het wel dat mensen gaan shoppen; ze halen dan overal wat weg. Dat moet je wel goed in de gaten houden. Het is aan de andere kant ook lastig te ontdekken wie de meeste hulp nodig heeft. Mensen schamen zich ook wel voor hun armoede, er wordt weinig over gesproken. Buurtwerkersvergaderingen zijn ogen en oren voor ons.

Heb je ook een speciale taak als diaken, en wat is dat?

Als eerste noem ik de ondersteuningsaanvragen. Samen met een andere diaken ga ik bij iemand langs om te peilen wat er nodig is. De groep die dat doet bestaat uit vijf mensen. Ook mogen elk jaar zeven mensen mee naar een vakantieweek in het Roosevelthuis. Ik bezoek de mensen dan; dat zijn altijd heel boeiende gesprekken. Soms zit je er wel een paar uur! Een derde taak is een voorzet maken voor het aanstellen van een jeugddiaken. Via JOP kreeg ik heel goed materiaal om dat op te zetten.

Op welke wijze bied je hulp als hulp nodig is?

Er was de afgelopen periode een leuk project. Het maatschappelijk werk had ons namen gegeven van een groot aantal gezinnen die het niet breed hebben. Ieder kind mocht een of twee wensen opschrijven wat ze graag als cadeautje wilden hebben (ongeveer €10.,–). Er waren 86 kinderen. En ik had de lijst met namen. Ieder kind kreeg een nummer, en op een groot hart werden die nummers opgehangen. De gemeenteleden mochten een nummer uitkiezen, met envelop, waarin de wens stond van het kind. Ze kochten daar dan een cadeautje voor. En vorige week zijn al die cadeautjes uitgedeeld.

Diaken zijn is veelzijdig

Wat heb je de afgelopen weken gedaan?

Dat project hierboven was een drukke activiteit! Vorige week nog ben ik bij iemand op bezoek geweest die echt hulp nodig had, omdat ze een baby verwachtte. Ze kon de spullen die daarbij horen niet kopen. Ik zorg er dan voor dat ze wat extra’s krijgt, speciaal hiervoor. Diaken zijn is veelzijdig. Ik doe het graag, helpen waar hulp nodig is, of mensen net even iets extra’s geven!

Noabermaaltijden

Dezelfde vragen leggen we voor aan Diet, diaken in een middelgrote stad in het oosten van Nederland. Het is december 2016.

Waar is jullie diaconie op dit moment mee bezig?

Onze kerk is in transitie. En de diaconie ook. Een aantal wijkdiaconieën gaat samen en uiteindelijk zullen we een nieuwe diaconale groep hebben met vier ambtsdragers-diakenen en daarnaast diaconale medewerkers. We zijn druk bezig de nieuwe vorm gestalte te geven.

PR in de plaatselijke huis aan huis bladen

Vorig jaar is onze nieuwe gezamenlijke kerk geopend. Van maandag tot vrijdag is de kerk open van 10.00-16.00 uur. Mensen kunnen binnenlopen, een kopje koffie drinken of ook naar het stiltecentrum gaan. We hebben hiervoor ook veel aan pr gedaan in de plaatselijke huis aan huis bladen. Er hangen vlaggen buiten, zodat mensen kunnen zien dat er leven is in deze kerk en dat er van alles gebeurt.

Heb je ook een speciale taak als diaken, en wat is dat?

Mijn taak is nu nog voorzitter van een van de wijkkerkenraden, en dat betekent veel vergaderen. Maar als diaken ben ik betrokken geraakt bij de noabermaaltijden. Deze eetgroep is gestart vorig jaar in de veertigdagentijd en vanwege het succes zijn we ermee doorgegaan. Twee woensdagen per maand wordt er gekookt in de kerk, en mogen mensen voor € 2,–. mee-eten. Gemeenteleden worden gestimuleerd gasten mee te brengen die het nodig hebben. Het slaat aan, er zijn 30 tot 40 eters per maaltijd.

Op welke manier is het diaconaat betrokken op de gemeente?

Laat ik vertellen over onze invloed als diaconie op de liturgie. Het samengaan van de verschillende gemeenten in een kerkgebouw is natuurlijk lastig, vooral bij de vormgeving van de liturgie. We hebben met de diaconale predikante meegedacht over de vormgeving van de doopdiensten. Hoe zullen we dat doen? Ik moet zeggen: we zijn tot een heel mooi resultaat gekomen. Ook zijn we op dezelfde manier nauw betrokken bij de vormgeving van de laatste zondag van het kerkelijk jaar.

Wat heb je de afgelopen weken gedaan?

Het is adventstijd. We besloten om na de dienst iedereen een lichtje mee te geven, alle vier de zondagen. Het is een klein waxinelichtje in een aluminium hoesje, en daar staat op: Dit licht brengt u licht. Als diaken van dienst doe ik komende zondag ook de afkondigingen en spreek ik het dankgebed over de gaven uit en doe ik samen met de predikant enkele voorbeden. Diaken zijn, ik ben er enthousiast over!

Onderdak voor asielzoekers

Hier punten uit het gesprek met Anneke, diaken in een middelgrote stad in het noord-oosten van Nederland, eveneens gehouden in december 2016.

Je bent al enige jaren diaken, waar is jouw diaconale taakgroep mee bezig?

We hebben een breed scala van activiteiten en problemen. Het diaconale motto is daarbij: helpen waar geen helper is. We werken ook vaak met andere kerken samen. Er is een diaconaal platform met veel kerken samen.

Heb je ook een speciale taak als diaken, en wat is dat?

Mijn speciale taak is individuele hulp bieden; dat doe ik samen met een andere diaken. Het is veelomvattend, geld voor eten of schulden, of asielzoekers die hun weg niet weten. Soms ben ik daar druk mee, soms valt het mee.

Op welke wijze bied je hulp als hulp nodig is?

Een ouder gemeentelid had een speciale stoel nodig. Ik zoek dan contact met de huisarts en andere instanties en uiteindelijk komt het voor elkaar door een beetje inzet; dat geeft een goed gevoel!! Wat nu weer actueel is, is de hulp aan mensen die asiel aanvragen. Ik herinner me nog de vorige heftige periode een paar jaar geleden; Wij konden geen onderdak aanbieden als kerk, maar wat doe je dan? Heel frustrerend was dat. Uiteindelijk hebben we het oecumenisch aangepakt: een nachtwake georganiseerd, buiten geslapen, de politiek uitgenodigd en een handtekeningactie gevoerd. Dat heeft geholpen want we kregen voor een aantal gezinnen onderdak. Nog een voorbeeld: We hebben een korte periode gezorgd voor een moeder uit Afrika. Ze had wel een onderkomen maar verder niets en ze was hoogzwanger van haar tweede kind. Ik heb gezorgd voor babyspullen door een oproep in de gemeente; hartverwarmend wat je dan krijgt! Vervolgens een verloskundige geregeld en kraamhulp -alles voor niks! Prachtig!

Onderdak voor een aantal gezinnen

Wat heb je de afgelopen weken gedaan?

Deze weken zijn we weer druk met de jaarlijkse oecumenische actie. Er gaan vijfhonderd kerstpakketten naar mensen die het goed kunnen gebruiken. Het is weer een andere groep dan de mensen van de voedselbank. Er is echt veel te doen in onze stad, waar meer armoede is dan we meestal denken. Soms zeg ik tegen mijn man, Jan: ‘Dan is er toch altijd nog maar weer de kerk.’ Dit is zomaar een greep uit mijn ervaringen als diaken in onze mooie stad, die niet eens zo groot te noemen is. Nu ben ik alweer een hele poos met veel plezier diaken. Soms denk ik, ik moet stoppen, maar het is nog zo mooi om te doen, en zolang m’n gezondheid het toelaat en niemand zegt dat ik moet stoppen, blijf ik nog maar even…