Van hart tot hart

Marleen Stelling, presentator bij de Evangelische Omroep, vindt schoonheid in de natuur, in poëzie en proza en in contact met anderen. Als interviewer voert zij gesprekken van hart tot hart. Folly Hemrica spreekt haar over schoonheid en de rol die schoonheid speelt bij haar werk.

Marleen, jij beweegt je al tien jaar in de wereld van de omroep. Hoe is dat voor jou? Je zit regelmatig bij de visagiste om opgemaakt te worden en je voelt ongetwijfeld een zekere druk om er op een bepaalde manier uit te zien.

‘Die druk is er zeker en in het begin heb ik daar ook wel last van gehad. Eigenlijk vroeg ik me voortdurend af: ‘Hoe kom ik over? Ben ik wel mooi? Lijk ik niet te dik?’ Dat heb ik op een gegeven moment los kunnen laten. Ik realiseerde me dat ik voortdurend mijn gasten uitnodigde om zo echt mogelijk te zijn, maar dan kun je er zelf toch ook niet als een soort pop bij zitten. Je kunt toch moeilijk tegen je gasten zeggen dat niks gek is en alles er mag zijn, terwijl je jezelf steeds in een keurslijf perst. De gesprekken nu zijn steeds meer van hart tot hart en dat is gewoon veel beter.’

Hoe komt het dat je het nu anders kunt doen? Wat heeft jou daarbij geholpen?

‘Ik heb gedaan wat ik eigenlijk altijd doe: mijn gedachten en gevoelens serieus nemen en ondervragen. In vriendschappen, in therapie. Dat heeft me veel gebracht. En ik denk toch ook het moederschap. We hebben net weer een dochtertje gekregen en zo’n baby brengt nu eenmaal slapeloze nachten en andere ‘ontberingen’ met zich mee. Je focus gaat automatisch naar zo’n kindje. Je bent gewoon minder met jezelf bezig. Het heeft me een bepaalde nuchterheid gegeven. Dit is wat het is, ik ben er blij mee, ik hoop de mensen die mij kennen ook.’

‘Wat ik me ook realiseerde, is dat een kind míj nodig heeft en niet een of andere ideale versie van mezelf. Een kind gaat bij ouders afkijken wat het betekent om iemand te zijn en dat gaat hand in hand met onvoorwaardelijke liefde voor jezelf. Dat hoop ik dus zelf ook uit te dragen, voor te leven. Soms vraagt dat om een praktisch of radicaal besluit, zoals in mijn geval het weggooien van mijn weegschaal.’

Toch weet jij, net als ik, dat heel wat vrouwen bij de omroep weg moeten, omdat ze in de ogen van de programmamakers niet meer presentabel genoeg zijn. Hoever zou jij gaan? Wanneer komen de fillers in beeld?

‘Ik hoop dat ik niet in een situatie kom waarin mijn eigen grenzen onder druk staan van mijn carrière. Ik ben drieëndertig, dus ik kan nu wel stoere uitspraken doen, maar het staat ook nog ver van me af. Als een ander botox gebruikt, heb ik daar niets mee te maken, maar vooralsnog voelt het niet als iets dat ik zou doen.’

Is, nog afgezien van alle uiterlijkheden, schoonheid belangrijk voor je? En als dat zo is: waar vind je die dan? Er is schoonheid op zoveel plaatsen! Waar zoek je?

‘In elk geval in de natuur! We hebben een klein stadstuintje en daar heb ik echt een groene oase van gemaakt. Elke dag ga ik daar wel even in staan om mijn bloeiende klimmers te bewonderen. En in het voorjaar kijk ik uit naar de narcissen, sieruien, blauweregen, jasmijn, klimroos…’

‘Voor mij zijn ook allerlei teksten een vindplaats van schoonheid. Zo lees ik jaar in jaar uit Etty Hillesum, omdat ze temidden van alle gruwelen haar focus kan houden op de schoonheid van alledag. Op de bloeiende boom voor haar huis en de cyclaam in haar vensterbank. Er zijn zoveel teksten die met me mee reizen. De poëzie van M. Vasalis, Ingrid Jonker en Rutger Kopland, de boeken van Gerard Reve.

Maar ik vind ook schoonheid in het contact met anderen zoals mijn familie en mijn vrienden. En niet alleen als we ‘mooie’ gesprekken hebben, maar juist ook als het schuurt. Ik schreef de roman Breuklijnen over de ontwikkeling van de relatie tussen een moeder en haar dochter. Over een doorgegeven trauma. Al schrijvend heb ik ontdekt dat juist ook te midden van de scherven veel schoonheid te vinden is.’