Vergaderopening: Geroepen om te verkondigen – 1 Petrus 2:9

Kerntekst

‘Gij echter zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk Gode ten eigendom, om de grote daden te verkondigen van Hem, die u uit de duisternis heeft geroepen tot zijn wonderbaar licht…’
1 Petrus 2:9

Schriftlezing

1 Petrus 2:1-10

Uitleg

Petrus beschrijft in dit gedeelte de samenhang die er is in de gemeente. Die samenhang, die onderlinge verbondenheid vindt zijn grondslag in de hoeksteen Jezus Christus. Gemeenteleden worden vergeleken met ‘levende stenen’. Met stenen kun je bouwen (mensenwerk), tegelijk gaat het om Gods werk (groei, een levend organisme).

De gemeente wordt een koninklijk priesterschap genoemd: de ‘ambten’ van priester en koning zijn niet beperkt tot enkelingen. Je vindt hier iets van het ambt aller gelovigen, ook wel algemeen priesterschap genoemd. De gemeente is Gods volk, een heilige (apart gezette) natie. Daarin ligt haar identiteit. De roeping van de gemeente ligt buiten haarzelf: in de wereld.

Jullie zijn een gemeente ‘om te verkondigen’. Letterlijk staat er: ‘om te evangeliseren’. Het Evangelie, het goede nieuws is niet voor de binnenkring, het licht van Christus is er om de duisternis te verdrijven, binnen en buiten de gemeente.

Overweging

Gemeenten hebben het dikwijls druk met zichzelf. Er valt zoveel te organiseren. Een startweekend, een bijzondere dienst, pastoraat, diaconaat, jeugdwerk… ‘We vergaderen totdat we vergaderd worden’ sprak iemand eens. Soms houden we ons alleen bezig met onszelf, zo lijkt het. De collecte op zondag is voor het onderhoud van het eigen kerkgebouw, het eigen jeugdwerk of ‘eredienst’ en bij de uitgang voor het bloemenfonds. Als zoiets gebeurt, raakt de wereld uit beeld. Ook in de voorbede kan dat blijken.

Dan is het goed onszelf er opnieuw aan te herinneren dat de gemeente er is met het oog op de wereld. Naast de relatie met God en de gemeenschap met elkaar is de betrokkenheid op de wereld onopgeefbaar. Zonder dat is de gemeente geen gemeente meer.

We zijn er ‘om te verkondigen’ zegt Petrus. ‘Om te evangeliseren.’ Dat woord lijkt soms besmet. We denken aan drammerige predikers op zeepkisten. Verkondigen zal echter altijd iets zijn waarbij woord en daad samengaan. Zonder woorden zal het ook niet gaan. Hoe zullen mensen over het licht van Christus kunnen horen als wij daar niet over spreken? (Romeinen 10:17).

‘De grote daden van God’: welke zijn dat? Wat hebben wij te vertellen? Misschien is het goed om daar eens bij stil te staan. Kunt u aan uw buurman in eigen woorden vertellen wat de grote daden van God zijn? Kan hij aan uw leven iets zien van wat u drijft?

En daarnaast: hoe zijn wij als gemeente betrokken op de wereld om ons heen, dichtbij en veraf? Hoe kan die betrokkenheid vergroot worden?

Gebed

Vader in de hemel,
Wij loven U om uw grote daden,
Uw liefde voor uw volk Israël,
Uw uitredding uit Egypte,
Uw trouw aan uw volk,
Uw liefde, die zichtbaar en tastbaar werd in Jezus.
Wij bidden U:
Help ons die liefde door te geven en uit te stralen in onze omgeving,
Persoonlijk en als gemeente.
Vaak voelen we ons daar verlegen en onmachtig bij.
Er zijn zoveel grote woorden gezegd, die soms niet gepaard werden aan goede daden.
We hebben in uw Naam ook onheil gebracht.
Vergeef ons Heer, maak ons bescheiden getuigen van uw grote daden.
Schenk ons daartoe uw Geest van creativiteit
Betrokkenheid en vurigheid,
Liefde en dienst
Door Jezus onze Heer
Amen.

Ter bezinning

Een vonk is al genoeg
Om een vuur te doen ontbranden
En spoedig laait het op
En warmt je hart en handen
Zo ook als je de liefde
Van God ervaren hebt
Het warmt je hart, je straalt het uit,
Het is voor iedereen

(Evangelische Liedbundel 384:1)

De bijbel spreekt ook wel van ‘de eerste liefde’ – (Openbaring 2:4).
Pas bekeerde christenen (‘nieuw gelovigen’) kunnen dat vuur uitstralen.
Hoe ervaren wij dat?
Herkennen we er (nog) iets van?
Zouden we dat willen? Hoe dan?