Vragen bij Tijd om mee te gaan

In zijn blog van gisteren ging Jos Douma in op het boek Tijd om mee te gaan. Over discipelschap vandaag. Hij schreef onder anderen: ‘Een must-read voor iedereen in Nederland die (de bezinning op) discipelschap een warm hart toedraagt!’ In zijn blog van vandaag stelt Jos Douma een aantal vragen over het boek. U kunt de blog hieronder lezen.
 
Niemand die geïnteresseerd is in de Nederlandse bezinning op discipelschap moet het boek ‘Tijd om mee te gaan’ ongelezen laten. Dat wil niet zeggen dat er geen vragen aan het boek te stellen zijn. Hieronder zet ik wat vragen en opmerkingen op een rijtje.
Opzet
Ik vraag me af hoe gelukkig de gekozen opzet is. Het boek is gebaseerd op gehouden gesprekken met de drie auteurs en heeft daardoor een wat losse opbouw die ook wel wat willekeurig overkomt. Ook is het ‘praterige’ dat nu eenmaal eigen is aan gesprekken sterk in het boek aanwezig. En dat is wel jammer, omdat het boek zichzelf toch ook positioneert als een bijdrage aan een belangrijk bezinning over een actueel onderwerp.
Door deze opzet ontbreekt de greep op de thematiek: het boek zwalkt wat heen en weer tussen allerlei inzichten, reflecties en theologische en hermeneutische overwegingen van drie auteurs. Er wordt ook geen heldere definitie van discipelschap geboden (wel wordt veelvuldig over discipelschap als ‘geleefd geloof’ gesproken, maar dat is wel een wat magere definitie die onvoldoende het concept discipelschap ‘uitpakt’). Daardoor lijkt het ook wel alsof het concept van discipelschap zelf niet goed uit de verf kan komen. Het tweede hoofdstuk bijvoorbeeld belooft qua titel een andere uitleg over het volgen van Jezus als leerling, maar biedt in wezen een hermeneutische bezinning: hoe moeten we de Bijbel lezen?
Ontbrekend gesprek
Daarnaast ontbreekt het gesprek. Er is warempel wel wat meer over discipelschap geschreven. Eigenlijk vind ik dat een organisatie als de IZB met een publicatie als deze meer zou moeten willen doen in een lopend gesprek, dat in Nederland in het bijzonder door Sake Stoppels is aangezwengeld met zijn veel sytematischer en doordachter opgebouwde boek ‘Oefenruimte’. Nu is ‘Tijd om mee te gaan’ een beetje een (hervormde) zwerfsteen waarin drie auteurs zonder al te veel interesse voor wat er breder wordt geschreven en gezegd een eigen verhaal doen dat via interviews met hen naar buiten komt.
Ik weet dat de auteurs zelf zeggen dat alleen bepaalde aspecten worden belicht en dat er meer boeken komen. Maar hadden zij dan echt geen tijd om zelf dit boek te schrijven zodat het een doordachtere opzet had gekregen? Het boek ademt nu toch wat teveel: er moest een boek over discipelschap komen gezien de actualiteit van het thema, maar er was eigenlijk geen tijd om dat grondig aan te pakken.
Het komt bij mij bijvoorbeeld ook wat merkwaardig over dat er al zo snel, nog voordat het onderscheidende concept discipelschap zelf echt is neergezet al over vreemdelingschap wordt gesproken. Deze aandacht had wellicht ook deze titel gerechtvaardigd: ‘Tijd om niet mee te gaan. Over vreemdelingschap vandaag‘.
Klik hier om de volledige blog van Jos Douma te lezen.