De uitvoerigheid waarmee het heilig avondmaal in de Heidelbergse Catechismus wordt besproken, heeft te maken met de fronten van de begintijd van de Reformatie. In de vier leerdiensten bij dit hoofdthema uit Goed gelovig is vooral gekozen voor de vreugdevolle betekenis van het avondmaal voor de gasten, en wie dat zijn.
Waar op Kerstavond het meestal in groten getale bijeengekomen kerkvolk hoort hoe de evangelist Lucas over de geboorte van Jezus vertelt, komen de nog meer geïnteresseerde kerkgangers de volgende ochtend terug om de theologische duiding van dit gebeuren te horen aan de hand van de proloog van het Evangelie naar Johannes. Toch zou het verkeerd zijn om verhaal en duiding tegen elkaar uit te spelen, omdat de kern van beide is: in Jezus is Gods heerlijkheid in de tijd en ruimte van ons menselijke bestaan verschenen.
Het verhaal van Jezus’ geboorte kan op het eerste gezicht simpel lijken. Vooral wanneer je, zoals ik, bent opgegroeid in een kerk en cultuur waar het ontelbare malen verteld, uitgebeeld en uitgespeeld is. Het verhaal van de geboorte van een kind dat in moeilijke omstandigheden ter wereld komt, bezocht door arme herdertjes en toegezongen door een hemels koor van engelen. Een verhaal over vrede op aarde en mensen van Gods welbehagen.
Ieder jaar voor een (hopelijk) volle kerk een geïnspireerde overweging schrijven over dezelfde schriftlezing: voor veel voorgangers is dit een flinke uitdaging. Gelukkig is het kerstverhaal volgens het Evangelie naar Lucas een schitterende tekst, die vanuit veel verschillende invalshoeken bekeken kan worden. In het onderstaande noem ik er een aantal.
