Ecclesiologie
Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. We zingen ervan en we dromen erover. Misschien juist wel omdat die toekomst soms ver weg lijkt. En toch is het koninkrijk van God nabij: het is onder ons, hier en nu.
De moderne mens zet in op het beheersen en controleren van zijn of haar omgeving. Is er een andere manier van in het leven staan? En zou die bij uitstek in de kerk geoefend kunnen worden? Die vragen komen aan bod in de scriptie van Bob van Meijeren over het werk van de Duitse socioloog Hartmut Rosa.
Een diepe overtuiging heeft meestal meer dan één wortel. Arjan Plaisier graaft naar de wortels van zijn overtuiging van het belang van kerkelijke eenheid en komt op een veelvoud van wortels. In dit artikel legt Plaisier drie hiervan bloot.
De taal waarin een christenmens over de kerk spreekt, is ook meteen belijdenistaal. Reflecties in de lijn van ‘de kerk als’ of ‘de kerk is’ laten zien hoe iemand over de kerk nadenkt en hoe iemand de kerk tot uitdrukking probeert te brengen. Daarbij is het eerste wat mij opvalt in het drieluik, dat Hans Burger van twee ‘de kerk als’-openingen tot een ‘de kerk is’-stelling komt.
Beweging is een constante in de natuur: blaadjes ontspruiten, takken groeien, cellen vernieuwen zich. Planten, dieren en mensen sterven en worden voedsel voor nieuw leven. De natuur past zich aan in een permanent veranderend milieu. Een bos waarin niets nieuws groeit, is dood.
In de tijd dat ik diende als voorganger in Aalst werd ik jaarlijks door verschillende scholen gevraagd of ik scholieren wilde ontvangen om hen iets te vertellen over het protestants-christelijk geloof. Op een van die dagen dat mijn kerk vol zat met voornamelijk ongeïnteresseerde tieners, kwam de vraag naar voren die bijna elke groep stelde: “Hebben jullie ook vrouwelijke priesters?” Ditmaal was het echter een vraag met een hele andere lading.
De kerk als gemeenschap van Jezus Christus is integraal onderdeel van het goede nieuws, stelde ik in het eerste deel van dit theologisch drieluik. Daarnaast is de helende gemeenschap van christenen belichaming van het goede nieuws, dat was aan de orde in deel twee. Daar voeg ik in deze derde aflevering aan toe, dat de kerk bemiddelaar van het goede nieuws is. Je zou misschien kunnen zeggen dat de kerk als belichaming en bemiddelaar van het goede nieuws dus zelf een sacrament is van het heil in Christus.
Christelijke gemeenschap is onderdeel van het goede nieuws van Jezus Christus. Daarover ging het eerste van dit theologisch drieluik. Als dat zo is, is christelijke gemeenschap ook een belichaming van dat goede nieuws. Vergeving, verzoening, nieuw menszijn en nieuwe gemeenschap, liefde en eenheid beginnen tastbaar gestalte te krijgen in de gemeenschap van Jezus Christus.
Kerk betekent als je het mij vraagt: de gemeenschap van Jezus Christus. Het goede nieuws is dat God gemeenschap herstelt: onze gemeenschap met God en met elkaar. De gemeenschap van de kerk is dus een integraal onderdeel van het goede nieuws van Jezus. In dit theologisch drieluik over ecclesiologie neem ik dit als vertrekpunt; in delen twee en drie heb ik het over de kerk als belichaming en bemiddelaar van het goede nieuws.
