Christus’ redding gaat verder dan wieg en graf. Vanaf de moederschoot reinigt Christus ons bestaan, en van het graf maakt Hij een deur naar het eeuwige leven. In de tijd daartussen mogen we als Zijn aangenomen zonen en dochters delen in de zalving van dé Zoon.
Vanaf de oorsprong klinkt Gods stem over schepping en geschiedenis van mensen (Ps. 29). Dit goddelijk spreken van wijsheid ervaren de eerste christenen in Jezus. Zoals regen neerdaalt uit de hemel en de aarde doordrenkt om daarna tot God terug te keren, zo is het ook met Jezus. In die beweging weet de gemeenschap rond Johannes zich opgenomen. Het laat hen opnieuw geboren worden als Gods kinderen, in een leven met eeuwigheidswaarde. Vanuit dit inzicht gaan ze in gesprek met hun joodse geloofsgenoten.
Bij Johannes, in tegenstelling tot Lucas-Handelingen, vallen Pasen en Pinksteren op dezelfde dag. Met Pasen lazen we hoe Maria Magdalena ‘op de eerste dag der week’ van Jezus de opdracht krijgt om aan zijn leerlingen het evangelie, de ‘goede boodschap’, te ‘boodschappen’ (Gr.: angelloo), namelijk dat Hij is opgestegen naar zijn hemelse Vader. Daarmee gaf ze als apostel van de apostelen de aanzet tot een horizontale beweging: de kerk op aarde (Joh. 20,1-18).
Hemelvaartsdag is één en al jubel om de troonsbestijging van onze Heer Jezus Christus. Pinksteren is uitbundige blijdschap in de Heilige Geest. Maar de zondag daartussen heeft als Latijnse naam Exaudi: ‘verhoor toch!’ Zeker met de orthodoxe lezingen dringt het opeens tot ons door: we moeten het voortaan stellen zonder Jezus’ geruststellende aanblik. We blijven in deze wereld achter. Met het oog daarop heeft Jezus gebeden: ‘Heilige Vader, bewaar hen door uw naam.’
