Aangesproken door de Psalmen
Psalmen raken iets in mij. Ze spreken een taal die grenzen van tijd en geschiedenis lijken te overstijgen. Die ervaring blijkt door velen te worden gedeeld, in de geschiedenis en tot op de huidige dag. In psalmen herkennen mensen hun eigen nood, hun eigen vreugde en verdriet. Een van de middelen tot herkenning is het zogenoemde ‘ik’ in de psalmen, het personage dat in een psalm in de ikvorm spreekt. In de loop van de kerkgeschiedenis is het ‘ik’ in de psalmen, waardoor mensen worden aangesproken, steeds opnieuw onderwerp van gesprek geweest. Zo is bijvoorbeeld eeuwenlang een relatie gelegd tussen het ‘ik’ van de psalmen en Christus. Dat is een facet dat – mijns inziens – lijkt te verdwijnen en plaats lijkt te maken voor een meer algemeen menselijke invulling van het ‘ik’ van de psalmen.
