Gouden lijnen

Nog niet zo lang geleden is mijn geboortetegeltje gevallen en gebroken. U kent dat wel: zo’n tegeltje waarop je geboortedatum staat en je namen. Op die van mij was in emaille ook een mooi wiegje gebakken. Ik stond wat verbouwereerd met de twee scherven in mijn hand naar mijn gebroken geboortetegel te staren. Met secondelijm heb ik nog een poging gedaan om hem te plakken. Het werd er niet mooier op.

Ik vond het wel onheilspellend: alsof de gebrokenheid al vanaf mijn eerste begin aanwezig was geweest. De scherven en scheuren die ik al levend op zou doen, zouden mijn leven gaan tekenen en er niet fraaier op maken. Toch kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik dat nu niet zo ervaar. Elke scheur en breuk heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ze horen bij me. En ze horen bij een verhaal, bij levenservaring die mij eerder heeft verrijkt dan afgebroken. Daar moet ik wel bij zeggen dat dat op het moment van breken en scheuren niet zo voelde en voelt.

Leeftekens

De eeuwenoude Japanse kunstvorm kintsugi is gebaseerd op dit idee van de schoonheid van onvolmaaktheid. In plaats van een breuk weg te poetsen, wordt gebroken porselein weer aan elkaar gezet met lijm vermengd met goud, zilver of platina. De gedachte hierachter is dat breuken en reparaties onderdeel worden van de geschiedenis van een voorwerp en niet iets zijn dat je zou moeten verbergen. Kintsugi betekent ook zoiets als ‘gouden verbinding’. De breuklijnen zijn zichtbaar én zelfs van kostbaar goud.

Wanneer ik mijn eigen littekens, of eerder: leeftekens, zo zie, dan nodigt dat uit tot mildheid. Mildheid tegenover mijn verdriet, de teleurstellingen en de definitieve scheuren van gemis. Het zijn gouden breuklijnen.

Kostbaar

Na iedere breuk is mijn leven anders geworden. Niet minder, maar juist kostbaarder. Ik ben steeds meer en meer mens. Die kostbaarheid hoor ik ook terug in de paasboodschap: een God die in de gebrokenheid van ons bestaan Haar licht laat schijnen.

Elke scheur en pijn is gezien en aangeraakt met een hemelse liefde die dwars door alles heen breekt. Een scheur is niet het einde, maar een begin van iets nieuws en anders. Wanneer je dan terugkijkt, zie je dat de donkere scheuren liefdevol zijn gelijmd, zodat je alleen maar kunt zeggen: ja, dit ben ik… Gods gouden licht straalt dwars door al mijn kieren heen en maakt mij zo tot een kostbaar mensenkind.