Verhaaltjes vertellen

Bij ‘op verhaal komen’ stel ik me een treinreizigster voor die, terwijl de trein zich in beweging zet, hijgend en puffend, gehuld in een tentvormige regencape, de coupé binnenvalt en tegenover me neerploft. Ik ben nog van de generatie die geen last heeft van medereizigersvrees, dus ik zorg altijd dat die plaats vrij is, in plaats van die preventief vol te stouwen met tassen die ook in het bagagerek passen.

Het is duidelijk dat deze vrouw even op verhaal moet komen. Daarmee wordt vaak uitrusten bedoeld, of tot jezelf komen, maar het is eigenlijk het stadium erná. Eerst de bewasemde bril poetsen die haar een wat hulpeloos uiterlijk geeft, natte jas ophangen en mij vervolgens vriendelijk glimlachend toeknikken. Dan langzaam maar zeker rustig gaan ademen en ten slotte een rolletje pepermunt tevoorschijn toveren waar ze mij er een van aanbiedt.

Het verhaal is onderweg, dat voel ik aan alles, en ik zit er klaar voor. ‘Poos geleden dat ik met de trein ben gereisd’, begint ze, en al snel zijn we in gesprek verwikkeld over de kleinkinderen die ze eindelijk weer eens gaat bezoeken omdat ze niet meer bij haar komen logeren. Gesprek is een groot woord. Ik knik bemoedigend en stel af en toe een tussenvraag, maar zij leidt de dans. Ik krijg (met alle medepassagiers) ook te horen hoe het allemaal zo gekomen is. Een heel verhaal, dat ze aan me kwijt moet tot ze een half uurtje later met ‘een goede reis verder’ de trein verlaat.

Een van de redenen dat ik journalist ben geworden, is dat journalistiek een vorm is van verhaaltjes vertellen. Wat ik net heb gehoord is noch een sterke anekdote, noch een miniatuur komedie of tragedie die de moeite van het onthouden waard is. Maar toch knap ik er net zo van op als van eindeloze bladersessies in de oude kranten op delpher.nl. Wat mensen elkaar te vertellen hebben, hoe triviaal ook, is de substantie van het leven, zeg maar gewoon het Leven Zelf en het voelt goed om daar deel aan te hebben.

Ik laat, uit eigenbelang dus, graag anderen op verhaal komen en ik beveel het bij dezen hartelijk aan en in het bijzonder aan het jonge volkje, voor wie een 15 seconden durend filmpje op Instagram al een ‘story’ is: laat anderen nou eens lekker vertellen! En leg dus ook die asociale rugzak in het bagagerek. Dan kan opa je straks helemaal bijpraten over de oorlog, zijn kleinkinderen en met een beetje geluk ook nog zijn prostaat.