Gloria. Wat laat zich dat makkelijk zingen! Niet alleen in de vele missen die componisten hebben geschreven en waar het ‘Gloria’ dan het feestelijke hoogtepunt is, maar ook in de kerk. We hebben het dan natuurlijk over dat kerstlied, waar het langgerekte Gloria (in excelsis Deo) prikkelt tot ongegeneerd meebrullen met de rest.

Toen ik nog in Sinterklaas geloofde was ik, (we schrijven begin jaren zeventig), niet erg met hem bezig. Geen bedplassen of anderszins grote ontroering in elk geval.

Zoals je na een bijna-aanrijding kunt denken dat je geluk hebt gehad, dat het te danken was aan je razendsnelle reflexen maar ook dat je behoed bent voor een ongeluk, zo kun je gezondheid beschouwen als een genetische meevaller, als verdienste of als een genade. Een mengsel van die drie kan natuurlijk ook, want hokjes zijn maar een menselijk bedenksel.

Tegen mij heeft nog niemand ooit kortweg ‘Ga’, gezegd, zonder enige context, boodschap of opdracht. ‘Hoepel op’ hoor ik weleens, of ‘Ga effe naar de Aldi’, maar ‘Ga’, en dat je dan niet weet wat je moet doen, nog nooit.

De zon heeft vermoedelijk tienduizenden jaren een goddelijke status genoten, tot een bijbelauteur haar door God zelf als een licht aan het uitspansel deed bevestigen. Vanaf dat vernederende moment heeft de tot hemellichaam teruggebrachte godheid een sterk wisselende carrière gehad. Eerst een lange poos als ordinaire lamp annex tijdwijzer, toen eeuwenlang gepromoveerd tot centrum van het universum en met haar warmte de bron van al het leven, en ten slotte een diepe val gemaakt als zomaar een ster tussen ontelbare sterren. En die warmte van de zon is óók niet meer zo gezien, door het broeikaseffect.

De meest sacrale momenten in mijn leven zijn wanneer ik de liefde bedrijf met mijn vrouw. Ik zeg het maar gewoon zoals het is, zonder nader in details te treden, want er lezen kinderen mee, weet ik. Ook het aansteken van een kaars op de geboorteen sterfdagen van mijn ouders hoort bij mijn sacrale momenten evenals de keren dat ik aan het eind van een kerkdienst de zegen mag ontvangen.

Om een beetje mee te tellen dezer dagen moet je, zeker als geprivilegieerde witte oude man, beschikken over een slavernijverleden. Dan kun je tenminste meepraten over de plaatsvervangende schuldgevoelens waar je mee worstelt.

Bij ‘op verhaal komen’ stel ik me een treinreizigster voor die, terwijl de trein zich in beweging zet, hijgend en puffend, gehuld in een tentvormige regencape, de coupé binnenvalt en tegenover me neerploft. Ik ben nog van de generatie die geen last heeft van medereizigersvrees, dus ik zorg altijd dat die plaats vrij is, in plaats van die preventief vol te stouwen met tassen die ook in het bagagerek passen.

Omdat mijn moeder nogal ongeduldig was bij het afwassen, brak er bij ons thuis regelmatig een bord of kopje. Schoteltjes nooit trouwens, zodat daar altijd een overschot aan was. En omdat mijn vader een zuinig mens was (en zelfs een poos geabonneerd op de ‘Vrekkenkrant’) lijmde hij die scherven weer aan elkaar. Dat was uiteraard ook de chemicus in hem, die met grote interesse de werking van tweecomponentenlijm bestudeerde. Het aangelijmde oortje bleek vaak zelfs steviger vast te zitten dan het origineel.