Kudo’s voor God

Gloria. Wat laat zich dat makkelijk zingen! Niet alleen in de vele missen die componisten hebben geschreven en waar het ‘Gloria’ dan het feestelijke hoogtepunt is, maar ook in de kerk. We hebben het dan natuurlijk over dat kerstlied, waar het langgerekte Gloria (in excelsis Deo) prikkelt tot ongegeneerd meebrullen met de rest.

Geen wonder dat het dreinerige ‘Ere zij God’ (in den hoge, in den hoge, in den hohooooge) uit Johannes de Heer, eruit is geconcurreerd. Ik heb dat als kind, vrijzinnig en wel, nog moeten zingen, maar het staat nu gelukkig alleen nog in een gereformeerde liederenbundel voor zover ik weet.

Het is goed dat liederen en teksten van tijd tot tijd een beetje worden opgefrist, dat kan God best hebben. Niet de inhoud verandert, maar de vorm. Waarbij aangetekend zij dat het eren en roemen zelf wel aan inflatie onderhevig is. We zijn tegenwoordig de hele dag bezig elkaar op sociale media te eren met ‘likes’ en andere duimpjes. Waar het eren van God iets groots is, waar ontzag en liefde bij komt kijken, daar is eer in het dagelijks leven huiveringwekkend triviaal geworden. Het is dat Wim de Bie is overleden, anders zou het een mooi project zijn voor De Positivoos: een lied als ‘Laat ons de Schepper liken’, ‘Alle credits voor de Heer’ of ‘Kudo’s voor God’.

Nee, dan Gloria. Een majestueus woord, waar je niet eens een vertaling bij nodig hebt om je er van alles bij voor te kunnen stellen. Als we Hem dat met kerst toezingen, doen we Hem zeker recht en als we het een dag later op een verjaardag nog eens overdoen, dan is het óók lekker gul. Je voelt gewoon dat je goed zit, als je dat zingt. Laten we dat Gloria dan ook vooral in de glorie houden. Het drukt een aanbidding uit, het is echt wel iets meer dan een like of een schouderklopje voor de Heer.

Overigens is kudo’s minder gek dan het klinkt. De term is niet bedacht door GeenStijl, en ook niet door sociale mediocraten, maar afkomstig uit het Grieks. Het betekent roem of faam. Daar kan onze Heer het mee doen.