In mijn ‘bubbel’ was het afgelopen week groot nieuws: de Leidse uitgeverij Brill neemt Vandenhoeck & Ruprecht uit Göttingen over. Op het eerste gezicht mag dit matig interessant economisch nieuws lijken, maar op de achtergrond speelt meer. De overname van Vandenhoeck (sinds 1735) door Brill (sinds 1683) is het voorlopige einde van een consolidatieslag, die licht werpt op de toekomst van publiceren in de theologie. Dat zit als volgt.

Verhuizing is meer dan re-locatie. Of misschien is het wel beter om te zeggen: locatie zegt iets over je ideaal. Ik gebruik dit blog maar voor een paar gedachten over een ideale theologische universiteit.

Ik kijk in het fotoboekje nog wel eens terug naar de beelden die van de gebeurtenis gemaakt zijn. Op 27 maart 2020 vond een plechtigheid plaats waar vrijwel niemand bij was. Paus Franciscus stond vrijwel alleen op het verder lege Sint-Pietersplein in Rome.

Toen mijn boek Oefenruimte verscheen in 2013, gaf ik een exemplaar aan een tante. Met haar had ik vaak gesprekken over kerk en geloof. Een van de paragraaftitels in het boek was de vraag die ook boven deze column staat. Zodra ze deze vraag zag in de inhoudsopgave, had het boek voor haar afgedaan. Tucht was een woord dat haar terugbracht naar de onbarmhartige kerk van vroeger en daar wilde ze niets meer mee te maken hebben. Ik weet niet of ze het boek ooit nog gelezen heeft.

Het is al weer even geleden dat het autobiografische boek van Lale Gül verscheen. In Ik ga leven beschrijft ze het streng Turks-islamitische milieu waaraan ze zich ontworstelt. Dat gaat verbaal gezien met grof geweld, zeker als ze het over haar moeder heeft. Het boek getuigt van een vrijheidsstrijd waarin heel veel kapot gaat.

Nederland bungelt onderaan de lijst van gastvrije landen – terwijl we ons helemaal niet als ongastvrij zien. Welke opdracht met betrekking tot gastvrij zijn, zien we in de Bijbel terug? En pakken we die opdracht als christenen al aardig op, of hebben we nog een weg te gaan?

De muzikale setting van het Zonnelied door Sofia Gubaidulina geeft aan dat lied een aparte dimensie en luisteren naar haar muziek is een fascinerende geestelijke oefening die om geduld vraagt.

“Dit is óns feestje. Hijs de vlaggen!” N.T. Wright voert in zijn boek Verrast door Hoop een pleidooi voor het uitgebreider en uitbundiger vieren van Pasen. En dan niet alleen het Paasfeest zelf, maar voornamelijk de periode ná Pasen: de vijftigdagentijd. Aanstaande zondag, 14 maart, is het Laetare: halfvasten. Langzaam begint het kruis en bijbehorende opstanding dichterbij te komen; een stralend licht aan het eind van de lijdenstunnel. Het nieuwe leven ontwaakt langzaam, de knoppen verschijnen voorzichtig aan de bomen. Het bloeiende, het goede is om de hoek. Laetare: verheugt u!

“Weet je wat mij misschien toch uiteindelijk irriteert in de christelijke theologie? De rol van genade. Dat er uiteindelijk altijd a get out of deal jail free card is.”