Bruiloft in crisistijd

Bij Johannes 2:1-11

Verhaal

Het waren dure tijden. Het bruidspaar Carlo en Nadine had geen geld voor een groot feest en een receptie. Helemaal niets doen, dat kon natuurlijk niet. Gelukkig mochten ze het zaaltje van de kerk voor niks gebruiken. Hun moeders bakten zelf een grote taart. Koffie, frisdrank en knabbeltjes van de supermarkt, dan werd het toch nog gezellig.

De kinderen uit de straat bedachten een verrassing: ‘Wij gaan de zaal versieren met slingers en bloemen!’

‘Een drankje hoort er ook bij,’ zei één van hun moeders. ‘Dat is echt feestelijk. Gewoon goedkope slobberwijn. Niet verklappen, hoor, het moet een verrassing blijven.’

‘Mijn vader heeft een wijnkelder,’ zei Josje, ‘die kan wel een paar flessen missen.’ Sofie dacht dat er bij haar thuis nog een fles champagne over was van Oudjaar.

Zo ontstond het plan om iedereen op te bellen om iets lekkers mee te nemen, wijn en bier en hapjes. ‘Dan is het feest ons cadeau! Niemand zeggen, hoor.’

Om vijf uur stond het bruidspaar klaar. In de zaal met de slingers waren niet veel mensen. Er stond een tafel met kopjes en schotels. En de taart stond in het midden. Verder niets. Maar als je goed luisterde, hoorde je in de keuken gegiechel en gefluister en geklingklong van glazen en flessen.

‘Ogen dicht!’ zei Josje tegen het bruidspaar.

‘Doe maar wat hij zegt,’ zei zijn moeder.

Er kwam een kar binnen vol glazen en flessen en dienbladen met heerlijke hapjes. Een overvloed.

‘Ogen open!’ riep Josje.

‘Hoe-hoe kan dat?!’ stamelde Carlo. ‘Dit-dit is een wonder!’

‘Wie-wie heeft dat bedacht?’ riep Nadine.

‘Lang zullen ze leven!’ zong iedereen.

‘Niet zingen maar zoenen,’ lachten de kinderen.

Het werd een geweldig feest. Iedereen had wat meegebracht. En iedereen hielp mee.

Vraag

Op de bruiloft in Kana veranderde Jezus water in wijn. Op de bruiloft in Nederland veranderden de vrienden van het bruidspaar een arme bruiloft in een feestelijke. Was dat nu helemaal anders dan de bruiloft in Kana of ook een beetje hetzelfde?