Column Haas!

Ontdruilen

Een nare dag. Het wil maar niet licht worden en een gestaag motregentje daalt neer. Ook in mij is het druilerig. Er komt niets uit mijn handen. Ik staar naar mijn computerscherm. Dat staart geduldig terug. Ik kijk nog maar eens of er nieuwe mail is, maar niemand stuurt me een berichtje om te zeggen dat ik mezelf maar beter even vrij kan geven om het later op de dag nog eens te proberen. Hé. Ik weet blijkbaar heel goed wat ik aan mijn algehele malaise moet doen. Mezelf vrijaf geven. De computer gaat uit. Die kan wel even zonder mij. Ik draai me om en staar door het raam. Diep in mij weet ik wat goed voor me is, maar ik zie er vreselijk tegenop. Hardlopen. Bah! Maar ik weet hoe ik me voel als ik terugkom. Ik zucht nog maar eens diep. Sportkleren aan, schoenen onderbinden, sleutel mee en gaan.

De eerste kilometer gaat stroef. Er doet van alles zeer en ik verstap me bijna. Dan krijgt mijn lichaam het ritme te pakken. Ik adem vanzelf op mijn stappen mee. ‘Ha sportivo!’ Een kennis, gehuld in regenkleding, fietst langs en zwaait. Ik groet terug met een lach. De motregen lijkt al iets minder te worden. Een groene specht roept vanuit een boom naast het pad. Een meerkoet vlucht rennend voor me uit en glijdt zo de sloot in. Ik zie ineens dat het riet een eind gegroeid is. Een vrouw met een hond aan de lijn glimlacht vriendelijk naar me. Ganzen gaan gakkend over, op weg naar warmere oorden. Een koolmeesje vliegt voor me uit, van boom naar boom. En het grijze dek breekt. Als ik de voordeur open, is de druilerigheid in mij verdwenen. Wat een hoop moois en leuks onderweg. En dat gratis en voor niks. Pure genade!

Marga Haas is theoloog en redactielid van Open Deur (www.margahaas.nl).