‘Geef mij maar een mooi gedicht’

Het woord ‘roeping’ wordt niet alleen gebruikt bij geloof en kerk. Nicole van Schouwenburg studeerde grafisch ontwerpen aan de kunstacademie. Zij is sinds het maartnummer verantwoordelijk voor de lay-out van Woord & Dienst. Hoe denkt zij over roeping?

Kunstenaar-zijn zit in mijn DNA. Dat roept mij. Of ik de roeping heb om met Woord & Dienst te werken? Net zoals de meeste ontwerpers vind ik het heel leuk om een tijdschrift vorm te geven. Een lay-out maken is puzzeltjes oplossen en de inhoud zo presenteren dat de lezer het graag gaat lezen.

Ik doe het met plezier. Nee, ik lees niet alles. Er is altijd het stramien van het tijdschrift, dat het op tijd naar de drukker moet. Ik lees af en toe. De Blikvanger en Student in Zicht vind ik leuke rubrieken. Verder lees ik flarden, vooral om te kijken waar ik de citaten met de grotere letters (streamers) kan plaatsen. Daarmee begin ik ook: wat is de titel, welke streamers en welke plaatjes zijn gekozen?’

Vis in het water

‘Ja je kan van een roeping spreken. Enerzijds is het zo dat je als kunstenaar geboren wordt. Iets in jou roept je. Maar ik had zelf ook een roep van buitenaf nodig.

In onze familie studeert iedereen en ik begon met de studie biologie. Een student-assistent zag hoe ik bezig was met de praktijkopdracht om een wesp na te tekenen. Dat was een van de weinige dingen die ik leuk vond aan de studie. Hij zei tegen mij: “jij moet naar de kunstacademie.” Ja, dat is het!, dacht ik. Dus iets roept al en die opmerking maakte dat ik het ook meteen wist.

Ik heb me op de kunstacademie gevoeld als een vis in het water. Ik koos voor grafisch ontwerpen. Met een vader die ondernemer was en een moeder die benadrukte dat je voor jezelf moest kunnen zorgen, was dat een logische keuze. Ik kreeg les in kalligrafie maar ook in fotografie en schilderen. En op een kunstacademie praat je de hele dag over kunst.

Die opmerking maakte dat ik het meteen wist

Nu ben ik al veertig jaar zelfstandig ontwerper en ik werk op de grens van kunst en design. Ik heb veel dingen voor de culturele sector gemaakt, zoals theaterposters.

Ik houd ook van taal; met mijn penseel kon ik wijze woorden kalligraferen. Zo heb ik borden ontworpen met geschilderde teksten op delftsblauw porselein voor Royal Delft. In mijn vrijere werk maakte ik bijvoorbeeld een keukenschort met de tekst ‘Make food, not war’. Nu heb ik niet meer zo’n drang om wijsneus te zijn. Ik wil vooral mooie dingen maken, meer spelen met taal en met gedichten iets doen.’

Opdrachten

‘Op dit moment ontwerp ik bijvoorbeeld grafmonumentjes voor mensen die iets persoonlijks willen als ze een dierbare verloren hebben. Of als hun huisdier overleden is. De winkels die zulke stenen aanbieden, vind ik vaak angstaanjagend. Geef mij maar een mooi gedicht, en dan samen een steen of hout uitzoeken.

Ik probeer me zo goed mogelijk in te leven in de wereld van een opdrachtgever. Ik maak ook andere persoonlijke cadeaus. Een voorbeeld is een tafel waarop ik teksten heb aangebracht die door de vrienden of familie van degene die het geschenk krijgt, aangeleverd zijn. Dat is een mooi ding geworden.

Als ik aan het werk ben, ben ik sowieso tevreden. Ik neurie, ik verander iets en kijk dan: is het beter geworden? Of was de eerdere versie beter? Ik glimlach vanzelf als iets goed gelukt is. Een belangrijke nieuwe ontwikkeling was een baan die ik kreeg in het Caribisch gebied. Ik mocht interieurs ontwerpen voor hotels.

Later ook tien beach cabana’s, waarin ik ook de meubels ontwierp en de materialen inkocht. Dat was geweldig! En vorig jaar kreeg ik een vraag om een tuin te ontwerpen. Ik ontwikkel dus in de breedte, maar in feite ook in de diepte, naar de bron van het creëren.’

Richting

‘Ja spiritualiteit hoort absoluut bij mij. Ik beoefen al dertig jaar een bepaalde vorm van boeddhisme, waarin je connectie maakt met het universum. In die spirituele oefenpraktijk komen vaak ideeën omhoog, of een idee welke richting ik uit moet gaan. Dat heb ik van mijn broer Pieter geleerd. Via hem ben ik ook bij Woord & Dienst terecht gekomen. Ook hij is een kunstenaar en een ontwerper, maar nog veel meer een schrijver.

Nu heb ik niet meer de drang een wijsneus te zijn

Ons rolmodel was een vrijgevochten tante – zij ging echt haar eigen weg. Roeping is een mooi woord, het gaat er eigenlijk om dat je wordt wie je bent. Nog steeds worden veel kinderen in een bepaalde richting geduwd; ik hoop dat scholen en de maatschappij hen er beter op voorbereiden hun eigen roeping te volgen. Voor mezelf hoop ik dat ik nog eens doorbreek met alles wat ik kan.

Graag vind ik een breder publiek, zodat ik makkelijker kan leven van mijn werk. In een groter verband denk ik aan mijn jonge vrienden die klimaatneutraal willen leven. Ik hoop ook voor hen dat de wereld beweegt naar minder vervuiling, meer geluk en minder oorlog.’