Hondenwandelclub

Bij Lucas 20,9-19

Daniël en Saartje wandelen weleens met de hondjes van de buurvrouw. Ze vinden dat leuk, want ze hebben zelf geen dieren. Andere kinderen willen ook meedoen. Op een gegeven moment zijn er wel zes honden en wel acht kinderen.

‘Moeten we jullie niet wat geven?’ vraagt mevrouw De Baas.

‘Nee, we doen het voor ons plezier!’ roepen de kinderen.

Op een dag stopt er een busje langs de stoep waar de kinderen lopen. Er klinkt geblaf in het busje. Een man stapt uit. Hij is boos. ‘Van wie zijn die honden?’ vraagt hij.

‘Van vrienden van ons,’ zeggen de kinderen.

‘Dat mag niet,’zegt de man streng. ‘Heb je een vergunning?’

‘Nee,’ mompelen de kinderen, verlegen, want ze wisten niet dat je een vergunning moest hebben.

Een week later is hij er weer. Ze hebben nog steeds geen vergunning. ‘Dat kost je vijftig euro,’ brult de man. Dat hebben de kinderen niet.

‘Zijn jullie wel verzekerd?’ vraagt hij.

‘Nee, moet dat dan?’

‘Als ik jullie weer betrap,’ bromt hij, ‘ben je erbij en dan ben je die honden kwijt!’

Nu gaat mevrouw De Baas een keertje mee. Het is te gek, zo’n man die doet alsof alle honden van hem zijn. De man gaat vreselijk tekeer. ‘Ik ben de officiële hondenuitlaatdienst. Jullie hebben geen recht om met honden te lopen.’ Hij begint de hondjes in het busje te duwen. Mevrouw De Baas protesteert, maar de man geeft haar zo’n grote mond dat ze bang wordt. Ze geeft hem vlug vijftig euro.

Thuis belt ze de politie. Die komt een keertje kijken. Weer probeert de man een paar hondjes in de bus te duwen. Maar nu is hij erbij. Hij heeft ook geen vergunning en ook geen verzekering. De vijftig euro moet hij terugbetalen en hij krijgt een boete en een bekeuring. De kinderen durven het niet te geloven, maar het is echt waar. Alle mensen die zijn blijven kijken, lachen en klappen in hun handen. Net goed dat zo’n oneerlijke man op zijn nummer wordt gezet!

Bij Lucas 20:9-19