Onderweg
Inmiddels heb ik een aardig voorraadje boeken over de pelgrimsreis naar Santiago de Compostella. Boeken over mensen die in hun eentje de lange weg naar de stad zo vlak bij Finisterra, het ‘einde van de wereld’ in het noordwesten van Spanje ondernamen. Een reis naar het Keltische gedeelte van het Iberisch Schiereiland. Een reis die ooit begint bij de eerste stappen die je van je eigen huis uit zet. Mooi zijn de beschrijvingen van mensen die alleen of hooguit met zijn tweeën gaan. Na de eerste stappen volgen er vele, maar daarbij ook de soms bloedende blaren, onwillige knieën en ruggen, ongemakkelijke slaapplekken, bizarre ontmoetingen. En vooral in het noorden van Frankrijk veel eenzame momenten. De motieven van degenen die zo’n voettocht ondernamen, waren vaak verre van religieus. Wel was het onmiskenbaar, dat onderweg de religie een steeds grotere rol ging spelen. Het is makkelijk om dan in clichés te vervallen, als: ‘Je wordt op jezelf teruggeworpen, je komt jezelf tegen.’ Wie alleen gaat, vindt in zichzelf vaak niet de meest aangename reisgenoot. Daarbij komt dat onderweg in Vlaanderen en Frankrijk de motieven van de pelgrim soms verward worden met die van de landloper. Argwaan overheerst soms het gevoel van gastvrijheid.
