Marcus 1,29-39 bestaat uit een aantal korte scènes uit het begin van Jezus’ ‘openbare optreden’: de genezing van de schoonmoeder van Simon (Petrus), algemene genezingen in de stad, Jezus die zich terugtrekt voor gebed, en een tournee van verkondiging en exorcisme in heel Galilea. Er zit een ritme in de tekst: het zijn telkens vignetten met een gedetailleerde interactie tussen Jezus en anderen, gevolgd door een groter verhalend gebaar. Marcus laat hiermee een stukje vertelkunst zien: via de vignetten toont hij de inhoud van Jezus’ algemene optreden, terwijl het algemene optreden de omvang aangeeft van wat Jezus doet.

De Korintiërslezing van deze zondag is een kleine alinea uit een lange brief, een klein stukje van een groot betoog. Door erop in te zoomen, staan we stil bij zinnen die niet als een zelfstandig geheel zijn bedoeld. We onderbreken Paulus terwijl hij zijn punt nog lang niet heeft gemaakt. Zodra een betoog op schrift staat, zijn we vrij om er op deze manier mee om te gaan. Maar het is goed om te bedenken dat we dan wel onze eigen accenten creëren: een tussenzin uit een betoog wordt ingelijst als een zelfstandige waarheid.

De paar verzen uit de Bergrede die voor vandaag op het rooster staan, kunnen gelezen worden als een pleidooi tegen de zouteloosheid. Der dingen, maar vooral van volgelingen van Jezus: zout dat zijn kracht verliest, licht onder de korenmaat gezet – dat is een onzichtbaar geworden ‘Jezus-beweging’, een zwijgende kerk, zo men wil. De NBG51 meent zeker te weten dat hier de discipelen aangesproken worden. Zouden het ook de scharen kunnen zijn?