Verbond
Drs. R.S.E. Vissinga is emeritus-predikant in de Protestantse Kerk in Nederland. Ook is hij hoofdredacteur van Ouderlingenblad
‘‘t Verbond met Abraham zijn vrind bevestigt Hij van kind tot kind.’
Zo lezen we in vers 3 van de berijmde versie van Psalm 105. En zo zongen en zingen we het bij een doopviering. Immers, dat de kerk kleine kinderen is gaan dopen is vrucht van lang, eerbiedig en zorgvuldig luisteren naar de Bijbel.
‘De kerk heeft de kinderdoop bedacht,’ zo leerde ik van één van mijn theologische leermeesters, waarbij hij er aan toevoegde: ‘dat is iets anders dan verzonnen.’ Kleine, pasgeboren kinderen, die van God nog geen enkel benul hebben, worden gedoopt, omdat we geloven, dat de God die wij hebben leren kennen in ons leven, op wie we ons vertrouwen hebben gesteld, ook de God is van onze kinderen, ja van alle mensen! De God van wie de Bijbel vertelt en getuigt, in verhalen en geschiedenissen, in gedichten en liederen, in gelijkenissen en brieven is een God, die op eigen initiatief een verbond sluit met mensen.
Binnen de grenzen van de wet
Een verbond van liefde en trouw, van nabijheid en hulp, van troost en bemoediging.
‘Ik wil jouw en jullie God zijn; als jullie binnen de grenzen blijven die aan jullie als mensen zijn gesteld, dan zal het leven goed zijn en blijven, voor jullie en voor alle mensen.’
En het is voor Israel een bron van diepe vreugde, dat God aan zijn volk de wet gegeven heeft, de Tien Woorden die de weg zijn naar een vredig en vreugdevol bestaan. De wet, niet als knellende regels, die het leven zwaar maken, maar als een ruimte, waarbinnen het goed toeven is, voor mens en dier!
De regenboog
Wij weten onderhand dat als zonlicht door water heen schijnt er een boog met de mooiste kleuren verschijnt. In de Bijbel is de regenboog het teken bij uitstek van het verbond dat God na de zondvloed sluit. ‘Jullie mogen op mij rekenen. Nooit meer zal ik een einde maken aan wat ik geschapen heb.’
De Bijbel schetst ook in donkere kleuren hoe mensen steeds weer hun grenzen te buiten gaan en het verbond verbreken. En soms is God, die met zulke menselijke trekken getekend wordt, zo verontwaardigd, gekwetst en boos, dat hij zijn volk wil loslaten. Maar dan, op dat ultieme moment blijkt dat hij het niet kan; hij kan zijn volk, de mensen, zijn schepping niet loslaten. Elke dag weer opnieuw doet hij zijn zon opgaan over deze wereld, de zon van zijn goedheid en trouw. Godlof!