“Ik koos bewust voor het bestaan van God”

Wetenschap, statistiek en cijfers domineren ons mens- en wereldbeeld. Wat heeft ‘geloof’ daar nog in te zoeken? En wat bedoelen we eigenlijk als we zeggen ‘ik geloof’? Waar geloof ik in? Hoe ziet geloof er voor mij uit? In deze serie vragen we jonge mensen naar hun blik op de vraag: waarom nu nog geloven? Lees hieronder de bijdrage van Lars Benthin, redacteur bij Credo Katholiek.

Een kind van een grenzeloze wereld

We worden geboren als unieke mensen, met onze individuele eigenschappen, wensen en angsten. Toch zijn we allemaal kinderen van onze tijd, gevormd door gebeurtenissen en onze omgeving. Zo ben ook ik een kind van de jaren ’90 en ’00: een periode waarin alles mogelijk leek en het elfde gebod luidde: “Gij zult vrij zijn om te kiezen.” Juist die vrijheid heeft ertoe geleid dat ik bewust voor God koos. Mijn bekering was geen dramatisch of emotioneel moment, maar een weloverwogen stap richting God. De keuze kwam eerst, het gevoel volgde later.

De vrije generatie

Ik vertel dit omdat ik geloof dat veel generatiegenoten met dezelfde vragen worstelen. Wij behoren tot de generatie die zowel een analoog als een digitaal tijdperk bewust meemaakte. Dankzij televisie en internet leek de wereld steeds dichterbij te komen, maar tegelijk groeide de afstand tot elkaar.

Onze ouders waren kinderen van de morele en seksuele revolutie. Zij rukten zich los van politieke en religieuze instituties, en de samenleving werd omgegooid om plaats te maken voor de vrijheid van het individu. Wij mochten zelf ontdekken wie we wilden zijn en welke grenzen we wilden verkennen.

Op het eerste gezicht lijkt dat ideaal: kinderen die zonder ballast hun eigen smaak en morele kompas mogen ontwikkelen. “De wereld ligt aan je voeten, het enige wat je hoeft te doen is naar voren stappen en die wereld grijpen.” Die zin vat voor mij de kern van mijn opvoeding samen. Wat kan daar verkeerd aan zijn?

Op het eerste gezicht lijkt dat ideaal: kinderen die zonder ballast hun eigen smaak en morele kompas mogen ontwikkelen

Een generatie zonder richting

De keerzijde van die vrijheid is het gebrek aan richting. Als de wereld aan je voeten ligt, welke kant moet je dan op? De overvloed aan mogelijkheden kan verlammend werken. Je wilt alles uit het leven halen en tegelijk zeker weten dat je de juiste keuzes maakt. Maar die zekerheid bestaat niet. Daardoor zien we vaak door de bomen het bos niet meer en blijven we steken in besluiteloosheid.

“Er zijn geen herkansingen in het leven.” Veel generatiegenoten worden met dat gevoel geconfronteerd zodra ze hun opleiding afronden en het werkende leven ingaan. Tot dat moment was de route duidelijk: basisschool, middelbare school, vervolgopleiding. Maar daarna? Dan opent zich een oneindige wereld vol opties. Sommigen weten meteen welke richting ze uit willen, maar velen verstijven van angst: angst om verkeerde keuzes te maken, angst voor de gevolgen, angst om te falen of om alleen achter te blijven.

Tot dat moment was de route duidelijk: basisschool, middelbare school, vervolgopleiding. Maar daarna?

Van zinloosheid naar paniek…

In de tweede helft van mijn twintiger jaren raakte ook ik verstrikt in die angst. Ik heb de neiging alles te overdenken, en in combinatie met een grenzeloze wereld bood dat weinig ruimte om rustig te ontdekken wat ik met mijn leven wilde. Alles voelde als een herhaling van zetten: “Is dit het dan? Dag in dag uit werken tot ik erbij neerval, om daarna te sterven en in de vergetelheid te verdwijnen?”

Mijn ouders waren ongelovig, dus ik groeide op zonder vooropgezet doel of richting. Dat houvast ontbrak, waardoor het soms letterlijk voelde alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Ik werd verteerd door de angst dat ik niets had bereikt en ook nooit meer de kans zou krijgen iets wezenlijks te doen. Het ergste was dat ik niet eens wist wát dat wezenlijke dan moest zijn. Deze gedachten mondden uit in angst- en paniekaanvallen.

…en van paniek naar stabiliteit

Die aanvallen werden met de jaren heftiger en ik leefde steeds meer in mijn eigen wereld en verdoofde mezelf met feestjes en alcohol. Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige vrouw, wilde ik meer balans in mijn leven en samen iets opbouwen. Maar zonder al die middelen om mij te verdoven werden de angsten en paniek erger. Op een vakantie in Spanje bereikte ik een dieptepunt: na vier slapeloze nachten moest ik met spoed naar een arts. Ik kreeg slaappillen; een tijdelijke oplossing die me even lucht gaf maar niet mijn problemen wegnam.

Op een vakantie in Spanje bereikte ik een dieptepunt: na vier slapeloze nachten moest ik met spoed naar een arts

Daarom zocht ik hulp bij een psycholoog. Met Gods genade vond ik er snel een en kreeg ik mijn dwang- en angstgedachten beter onder controle. Hij hielp me uit mijn hoofd te komen en meer te vertrouwen op mijn gevoel. Maar één ding kon hij mij niet geven: antwoorden op de grote vragen naar de zin en het doel van mijn leven.

Van filosofie naar geloof…

Ook mijn ouders, familie, vrienden en mijn vrouw konden mij die antwoorden niet bieden. Sinds mijn jeugd zocht ik houvast bij filosofen en schrijvers, maar zij lieten mij uiteindelijk achter met meer vragen dan antwoorden. Waar kon ik wél duidelijke antwoorden vinden?

Dat moment kwam toen ik zevenentwintig was. Op YouTube zag ik een debat met de Engelse denker Peter Hitchens. Eén zin trof me diep: “In wat voor universum zou je willen leven? In een universum zonder begin, zin en doel? Of in een universum waarin rechtvaardigheid, betekenis en richting bestaan?”

Die vraag bewoog mij, mentaal en emotioneel. Alles viel terug naar de kern van mijn opvoeding, mijn generatie en mijn tijdsgeest: welke keuze maak je? Vanaf dat moment koos ik bewust voor het bestaan van God. In het alternatief wilde ik niet leven. Sterker nog, daar kón ik niet in leven.

Alles viel terug naar de kern van mijn opvoeding, mijn generatie en mijn tijdsgeest: welke keuze maak je?

…en van geloof naar overgave

Na die keuze verdiepte ik mij in verschillende religies: het boeddhisme, jodendom, islam, protestantisme en katholicisme. Uiteindelijk vond ik mijn thuis in het katholieke geloof. Niet alleen omdat ik er intellectueel van overtuigd raakte, maar vooral omdat het mijn hart raakte. Het geloof spoort me aan om als christen te leven, hoe moeilijk dat soms ook is. Het houdt mij een spiegel voor wanneer ik de verkeerde weg insla, maar tegelijk geeft mijn band met God mij het vertrouwen dat het goedkomt.

Sindsdien groei ik in mijn geloof en mijn relatie met Jezus. Ik heb leren loslaten waar ik geen grip op heb en leren vertrouwen op Zijn Woord en de Heilige Geest. De angsten en vragen zijn niet verdwenen, maar ze hebben hun macht over mij verloren. Sinds mijn keuze voel ik me lichter en kijk ik met vertrouwen uit naar de toekomst en wat de Heer voor mij in petto heeft.

Vaak hoor ik leeftijdsgenoten zeggen: “Ik zou willen dat ik net als jij kon geloven, maar het lukt me niet. Ik kán niet geloven.” En dat klopt: als je blijft wachten op volledige zekerheid, gebeurt er niets in je hoofd en niets in je hart.

Ik kwam tot geloof door een keuze te maken, ondanks alle vragen en twijfels. Maar ik werd christen door de sprong in het diepe te wagen — en in die sprong vond ik geloof, vertrouwen én vrede.

Lars Benthin (1993) woont samen met zijn vrouw, zoon en hond in Breda. Daarnaast werkt hij als communicatieadviseur in de publieke sector. Sinds 2022 is hij katholiek geworden, samen met zijn geliefde. Het geloof biedt hem hoop, houvast en de belofte dat het goed komt.

PRE-ORDER: Waarom nu nog geloven?

Op 30 oktober 2025 verschijnt het nieuwe boek Waarom nu nog geloven? van theoloog Alister McGrath. In dit boek laat McGrath zien dat geloof geen zwakte is, maar een krachtig instrument om betekenis te vinden en verbondenheid te creëren. In een tijd waarin wetenschap domineert, wordt geloof vaak weggezet als een relict uit een bijgelovige tijd: primitief, vreemd, zelfs gevaarlijk. Maar juist nu het leven verwarrender is dan ooit en samenlevingen steeds meer uiteenvallen, blijkt het verlangen naar iets groters van onschatbare waarde.

Bestel Waarom nu nog geloven?