Mag jij dat?
Bij Matteüs 21,28-32
Elke zaterdag gaan Jamie en Neeltje naar oma. Oma is lief, je kunt haar alles vertellen. Ze is blij dat je komt.
Vandaag zit oma te zuchten. ‘Oma, wat is er?’ vraagt Neeltje. ‘Kind,’ zucht oma, ‘ik heb een nieuw telefoontje, maar alle nummers ben ik kwijt. Ik weet niet wat ik moet doen.’
‘O, dat is makkelijk,’ zegt Jamie, ‘je tikt de naam erin en dan pieppiep je het nummer en je hebt het.’
Oma vindt het lastig, ze snapt al die knopjes niet.
‘Kom maar, wij doen het wel,’ zegt Neeltje.
‘Nee,’ zegt Jamie. Hij weet wel hoe het moet, maar durft niet goed.
Oma gaat even een dutje doen. Als ze naar boven is gegaan, vertrekt Neeltje naar een vriendinnetje. ‘Ik doe die telefoon straks wel. Doei.’
Daar zit Jamie alleen. Hij pakt het mobieltje van oma en weet meteen waar je een nieuwe naam moet invoeren. ‘Jamie’ toetst hij en dan hun nummer van thuis. Dan nog een keer: ‘mama’ toetst hij in, maar dat is dom, oma gaat niet naar mama bellen, maar naar Liesbeth. Dan doet hij er nog een paar: dokter Heilman, tante Door, mevrouw van Buren.
Hij kijkt in oma’s klapper en pakt een paar namen die hij kent.
Hij is zo druk bezig dat hij niet merkt dat mama de kamer binnenkomt. ‘Wat doe je daar?’ vraagt ze. ‘Mag jij dat?’
‘Ja,’ zegt Jamie, ‘oma vroeg het. Kijk maar, ik heb jou erin gezet.’
Mama kijkt, het is oké. Samen zoeken ze nog een paar nummers uit.
Daar is oma alweer beneden. ‘Waar is Neeltje?’ vraagt ze. ‘Ze zou me helpen.’
‘Hebben wij al gedaan,’ zegt Jamie. ‘U hebt al twaalf nummers.’
‘Heb je mevrouw Tollenaar ook?’
‘Nee, wie is dat?’ vraagt mama.
‘Dat is Roelie, de hulp. Dat weet je toch.’
‘Goed, doen we meteen.’
Ze maken het lijstje af, en dan is het tijd om naar huis te gaan. Oma is opgelucht.
Als ze thuiskomen gaat de telefoon. Het is oma. ‘Jamie, ben jij dat? Je bent de eerste die ik bel. Je hebt me geweldig geholpen!’
Waarom zegt Jamie eerst dat hij het niet wil?
Waarom zegt Neeltje ja, maar doet het niet?
