‘Niemand gaat hier weg zonder verhaal’

Stel je een plein voor. Geen saaie grijze open vlakte, maar een oase midden in de drukte van een bebouwd gebied. Er staan grote oude bomen die zorgen voor koele schaduwrijke plekjes in de zomer, er is een fonteintje met drinkwater, een plek om te spelen en bankjes om uit te rusten. Een plein ligt altijd midden in iets anders, vaak als afwisseling van de drukte. Er leiden wegen naartoe en er ontspringen nieuwe wegen. Een plein waar men samen kan komen, even in elkaars gezelschap kan verblijven om vervolgens weer op pad te gaan. Het Straatpastoraat in Amsterdam wil als zo’n plek zijn: een verhalenplein waar het delen van verhalen centraal staat, speciaal voor mensen die bekend zijn met het leven op straat.

Geen goedlopende zinnen meer

Elk mens heeft een verhaal, alleen komt niet iedereen aan het woord of heeft de mogelijkheid om op de juiste woorden te komen en het verhaal zo te vertellen dat het prettig is om naar te luisteren. Het Straatpastoraat is er juist voor hen die verstrikt zijn geraakt in hun verhaal, voor hen die zolang hebben staan roepen dat ze geen goedlopende zinnen meer kunnen vormen. Een van de bezoekers en deelnemers van ons theaterproject ‘De Straat’ verwoordde het als volgt: ‘Niemand kwam zonder geschiedenis en niemand gaat hier weg zonder verhaal.’ Of je nu een vaste bezoeker bent of een enkele keer een voet op het plein zet, iedereen mag er zijn en doet op een eigen unieke manier mee.

Ongedwongen

Door ruimte te geven of, om in de beeldspraak te blijven, door een plein te creëren, is er ruimte, aandacht en ontspanning mogelijk. Er is ruimte voor mensen om te leren hun verhaal woorden te geven en om te leren met aandacht naar elkaar te luisteren. Elk verhaal mag er zijn en gehoord worden. Zo komen op het plein ook heel verschillende verhalen naast elkaar te liggen. Van mensen die al jaren de straat als thuis hebben, tot oude eenzame mensen die het gevoel hebben dat in huis de muren op hen afkomen.

Het beeld van het verhalenplein heeft ook iets heel ongedwongens. Er kan van alles ontstaan op dat plein. Het koor ‘De Straatklinkers’, de filosofiegroep, de vrouwenavond (samen met het Leger des Heils) en de Koffiets zijn allemaal ontstaan door op te trekken met mensen op straat en te luisteren naar hun verhalen en verlangens. De mensen die we tegenkomen maken dat het verhalenplein tot leven komt. Dat het geen saaie grijze open vlakte is maar een veelkleurige dynamische plek en tegelijkertijd een rustpunt midden in ons vaak drukke leven. Een plein waar alle verhalen een steentje bijdragen en het tot een oase maken.