Van onderop

Holkje was geboren met het Syndroom van Marfan, maar daar merkte je in het dagelijks leven weinig van. Ze was bevlogen om het leven ten volle te leven en anderen, vooral kwetsbare mensen, daarin mee te nemen. Als grootverbruiker van zorg beschouwde ze zichzelf als expert om die zorg vanuit het perspectief van de patiënt te bekijken. Met die insteek stond Holkje aan de basis van de patiëntenadviesraad van de Dienst Geestelijke Verzorging en Pastoraat van het Radboudumc en nam ze ook het voorzitterschap daarvan op zich. Het pastoraat lag Holkje immers na aan het hart, ook in de ziekenhuiszorg.

Ze zette zich op allerlei manieren in om de wereld mooier, liever te maken. En daarbij was ze zelf zeker niet altijd lief! Als ze het nodig vond, ging ze in woord en daad de strijd aan.

Lef tonen

Een patiëntenadviesraad legt het perspectief van patiënten nadrukkelijk op tafel en kan zo als spiegel en toetssteen voor medewerkers dienen. De raad is bevoegd om in een aantal beleidsen inhoudelijke kwesties advies te geven, gevraagd of ongevraagd. En de Dienst is op zijn beurt verplicht de daartoe benodigde informatie tijdig en volledig te verstrekken. Natuurlijk leidt dat niet altijd tot een door iedereen gewenst resultaat, maar je doet je best. Het is de bedoeling om goede zorg zo breed mogelijk ten dienste te laten komen van iedereen. Daarvoor is het nuttig en noodzakelijk voor patiënten om van onderop hun stem te laten horen en lef te tonen.

Meld je overal

Holkje was ingenomen met de reputatie van de Geestelijke Verzorging in het Radboudumc. Die mocht niet verzwakken. Ze sprak geestelijk verzorger Wim Smeets toe in wat later voor hen allebei de laatste vergadering bleek te zijn: ‘Je gaat dan wel met pensioen hier bij de Dienst van het ziekenhuis, maar je bent nog lang niet klaar met het behartigen van het belang van geestelijke verzorging in het land. Want jullie positie en jullie beroep staat voortdurend onder druk. En daarom moet je blijven schrijven, onderzoek doen en je overal melden!’

Ze gaf met haar appèl een soort nieuwe zending als pastor en geestelijk verzorger, een zending ‘van onderop’ – niet door een bisschop, maar door een medegelovige. Zo vond ze het ook belangrijk om de stem van vrouwen in de Katholieke Kerk laten klinken: dat is onontbeerlijk om van de kerk weer een levende gemeenschap te maken. Daarom was Holkje bestuurslid van het Netwerk Katholieke Vrouwen en participeerde ze in het ‘synodaal proces’ van de Katholieke Kerk.