In een bijdrage over Abraham en zijn vrouwen – Sarah, Hagar en Ketura – komen onvermijdelijk de complexe verhoudingen van (familie)relaties aan de orde.

Iedereen denkt vandaag bij Abraham als vanzelf aan een oude bebaarde man. In veertien hoofdstukken (Genesis 11-25) maken we kennis met de man die tot hoofdstuk 17 Abram heet en daarna Abraham. De verhalen over hem zijn zo beeldend beschreven dat ze zich laten lezen als een filmscenario en daarom zijn ze, al lang voordat […]

Vier of vijf sola’s, dat zijn de piketpalen die de reformatie al vroeg heeft geslagen. Niet door Maarten Luther als een soort ‘mission-statement’ zelf op papier gezet, maar wel direct ontleend aan zijn gedachtegoed.

Het belang van voedsel en maaltijden in de antieke wereld valt moeilijk te overschatten. Beide namen een centrale plaats in het dagelijks leven, maar waren tevens van groot belang voor het vormen van de eigen identiteit en kijk op de wereld. Veel nieuwtestamentische teksten gaan dan ook over voedsel en maaltijden, bijvoorbeeld over reinheid, tafelgemeenschap, […]

Met de doop van Johannes als uitgangspunt kijkt Gerard van Broekhuizen naar de betekenis en ontwikkeling van de doop door de geschiedenis heen.

Heeft u dat ook wel eens: profetische neigingen? Vooral predikanten schijnen daar nogal eens last van te hebben. Wie wil er nu niet eens flink de waarheid zeggen? En het is helemaal mooi als je dat kunt in de overtuiging dat je namens God spreekt of – iets minder hoogdravend – met bijbels gezag. Juist de Bijbel leert ons echter ook dat wie zich geroepen voelt tot profeet het zwaar kan krijgen en soms ook aan zichzelf kan gaan twijfelen.

De term ‘Septuaginta’ verwijst naar de Griekse vertalingen van joodse religieuze teksten die tussen de derde eeuw voor Christus en de tweede eeuw na Christus tot stand kwamen. In een tijdsspanne van vijf eeuwen werd elk boek uit de Hebreeuwse Bijbel diverse keren naar het Grieks vertaald. Sommige boeken werden ook rechtstreeks in het Grieks geschreven. Strikt genomen is de naam ‘Septuaginta’ enkel van toepassing op de oudste Griekse vertaling van de Tora. Bij uitbreiding wordt de term echter vaak gebruikt voor het geheel van Griekse teksten dat voor zowel Grieks-sprekende joden als vroege christenen de Schrift was. Ook de profetische boeken Amos en Micha werden door veel joden en christenen in de oude wereld in het Grieks gelezen.

Sommige lezers openen een boek, bekijken de inhoudsopgave, lezen het begin en bladeren daarna door tot aan het slot. Zij willen weten hoe het verhaal afloopt of het betoog eindigt. Het loont om dat ook bij het boek Amos te doen. Het begint immers met grimmige beelden en harde woorden van een tegen Israël boze brullende JHWH (1:2–3:2). Die blijken zich in het hele geschrift onafgebroken door te zetten. Het is bijzonder interessant te kijken hoe het aan het einde met dit kwaad volhardende Israël afloopt. Het eindigt met nauwelijks te geloven mooie en euforische beelden (9:11-15)! Kan of moet Amos nu gekwalificeerd worden als een onheils- of een heilsprofeet?

In dit artikel gaat Peter J. Tomson uit van het besef dat het Nieuwe Testament enerzijds uit joodse bronnen is voortgekomen, maar anderzijds reeds hier en daar sporen vertoont van de breuk tussen jodendom en christendom die zich in de loop van de tweede eeuw gaat aftekenen. Ook gaat hij ervan uit dat dit geen puur theologische kwestie is, maar een vraag die we evenzeer historisch als theologisch moeten benaderen.