‘Carnal Israel and the Primacy of Touch’

Het is geen willekeurig citaat uit de Tora dat door Jezus aangehaald wordt als antwoord op de vraag naar het grootste gebod. De joodse traditie kent de tekst van de eerste lezing als de geloofsbelijdenis van Israël vanwege de woorden in 6,4: (Hebr.) sjema‘ jisra’el ’adonai ’èlohenoe ’adonai ’èchad. Het is erkenning van God áls God, die men zal liefhebben met heel zijn wezen.

1 Petrus 2,1-10 zet het voorafgaande voort en beschrijft hoe de gemeente in de diaspora Godsvolk is. De perikoop bedient zich daarbij niet alleen van een elegant Grieks en een serie uitdagende beelden en concepten, maar ook van een manier van denken die diepgeworteld is in de traditie van Israël en daaruit tegelijkertijd elementen opdiept die ook hen die in de verstrooiing in Christus de toekomst van Gods volk zien, perspectief op hun identiteit, waarde en waardigheid geeft.

De Egyptenaren zijn een enorme dreiging voor het volk Israël als het door de woestijn trekt. Het lijkt erop dat de Israëlieten nooit los van hen komen. Met dit land van de dood is het net als met de dood zelf: op een of andere manier haalt deze je altijd in. Je kunt er niet van loskomen, denk je. En toch: dat is nu juist wat Pasen laat zien. Dat het van jou loskomt.