De dag dat de toekomst opengaat

De wetenschapster loopt over straat. Ze is gespecialiseerd in de toekomst. Haar wandeling voert haar langs een kruisbeeld, zoals er in Brabant en Limburg zoveel staan. Dan gebeurt er iets bijzonders: het Jezusbeeld begint een gesprek met haar. Jezus vraagt de wetenschapster naar de toekomst. Zij vertelt enthousiast over nieuwe technologieën. Mogelijk zal de mensheid naar andere planeten emigreren. ‘En hoe gaat het verder?’ wil Jezus weten. ‘Tja, uiteindelijk koelt de kosmos af en gaat alles dood’, vertelt de wetenschapster. Jezus vindt dat mager. Hij vindt dat de wetenschapster niet verder kijkt dan de rand van haar blikveld.

MEER DAN DE GEWONE TIJD

Soms zijn er dagen waarop een mens verder kan kijken dan de rand van zijn of haar blikveld. Dan gaat de toekomst even open. Dat kan in Brabant of Limburg gebeuren, maar ook in Nunspeet of Dokkum. Of in Jeruzalem.

Op een ochtend gingen drie vrouwen naar het graf van Jezus. Ze wilden het dode lichaam van hun geliefde meester zalven. Het liep allemaal zo anders. Jezus was opgestaan. Er bleek meer te zijn dan het gewone leven. Aan de vrouwen werd een blik geschonken over de rand van hun blikveld.

Wanneer gebeurde dit? Op de dag na de sabbat, de joodse rustdag. De sabbat geldt als de zevende dag, het einde van de week. Daarna beginnen we opnieuw te tellen: de dag na de sabbat noemen we weer de eerste dag van de week. Maar soms tellen we door en wordt deze dag als ‘de achtste dag’ aangeduid. De gewone tijdsindeling van zeven dagen wordt voor even doorbroken. Daarmee wordt bedoeld: er is meer dan de gewone tijd. Er is meer, veel meer.

Soms worden we boven onszelf uit getrokken. Dan zien we plotseling verder dan de rand van ons blikveld. Dan gaan onze ogen open voor de eeuwigheid. Wanneer dat gebeurt, en dat kan dus eigenlijk op elke dag gebeuren, is het de achtste dag.

BEGIN VAN HERSTEL

Zo’n achtste dag breekt bijvoorbeeld aan als een zwarte dag licht wordt. De Duitse theologe Dorothee Sölle vertelde eens hoe intens verdrietig ze was na haar scheiding. Het ging maar niet over. Op een dag, tijdens het dieptepunt van haar crisis, herinnerde zij zich opeens een bijbeltekst: ‘Mijn genade is u genoeg.’ Die tekst had haar nooit aangesproken, maar nu plotseling wel. ‘Met de grootte van een speldenknop begon ik te accepteren, dat mijn man een andere weg ging, zijn eigen weg. Ik was aan het einde gekomen en God had mijn eerste ontwerp verscheurd.’ Dat werd voor haar het begin van herstel. Ze kon na een lange tijd van innerlijke verlamming opstaan en haar weg voortzetten. Die donkere dag veranderde voor haar in de achtste dag.

OVER JE ZORGEN HEENKIJKEN

Soms voel ik me alleen. Het is alsof mensen zich niet werkelijk voor mij interesseren. Ondanks alle rumoer om mij heen, is het doodstil. Maar dan kan er plotseling een goed woord zijn, in een lied of in de Bijbel of van iemand die mij toch ziet staan. Alsof God een knipoog geeft. Ik besef weer dat Hij er is. Dat Hij er eigenlijk nooit niet is. Mijn zorgen zijn niet plotsklaps verdwenen, maar ze raken wel voor even op de achtergrond. Ze zijn wat minder absoluut. Ik kijk eroverheen. Even kan ik verder kijken dan de rand van mijn blikveld. Op zo’n moment begint de achtste dag.

NA DE DOOD

Zou er na de dood ook een ‘achtste dag’ zijn? Het christendom heeft op allerlei manieren het geloof tot uitdrukking gebracht dat wij niet in de dood zullen blijven. De liefde waarmee God ons liefheeft, kan door de dood niet worden tenietgedaan. De dood maakt een einde aan het leven, maar niet aan de relatie met God. Hoe dat zal zijn? Geen idee. Misschien kwam de dichteres Vasalis met de beste omschrijving: ‘Een werkelijkheid zo werkelijk, dat er geen woorden voor zijn.’ Eens na mijn dood, op die achtste dag, zal ik verder kijken dan de rand van mijn blikveld.

Stephan de Jong is predikant van de Protestantse Gemeente Oudemirdum-Nijemirdum-Sondel en redactielid van Open Deur.