Genieten

Bij Matteüs 6:24-34

Verhaal

Dit verhaal speelt in Zuid-Amerika, in een land waar militairen de dienst uitmaken. In een dorp woont Yajen. Hij is de dorpsgek, maar wel één die als het spannend wordt, door zijn onbezorgde manier van doen de spanning weet te breken. Het lijkt wel of hij wil zeggen: Mensen, geniet van het leven en maak je geen zorgen.

Yajen liep langs de kazerne met een verfkwast. Op de muur was een vrolijke heldergele zigzagstreep te zien. ‘Leuk,’ riep Kikkertje, een zwakbegaafd kind. ‘Mag ik meedoen?’ Hij raakte de verf aan en kreeg gele vingers. Hij drukte zijn hand tegen de muur. De vingers waren dunne streepjes, de handpalm een ronde vlek. Het leek op de opgaande zon. ‘Mooi,’ zei Yajen.

De mensen kwamen kijken. Ze wisten niet of ze moesten lachen of schelden.

Maar het zag er allemaal veel gezelliger uit. Veel mensen gingen meedoen. De meeste huizen in het dorp kregen zo ook een kleurtje.

Toen kwamen de soldaten. Meteen was het afgelopen. ‘Wij komen de orde herstellen,’ riepen ze. ‘Dit is een heus gekkendorp met al die rare strepen. Dit pikken we niet!’

De soldaten begonnen de kazerne wit te kalken. En toen de huizen. De kleuren, de zonnetjes en de handen verdwenen.

‘Waarom willen jullie onze huizen hun kleur afnemen?’

riep Furiosa, de vriendin van Yajen, woedend. Ze ging tussen de muur en de soldaten met de witkwast in staan. Die grepen hun geweren. ‘Wegwezen! Wij hebben bevel gekregen te witten, dus wordt er gewit, begrepen? Wegwezen of we schieten!’

Er kwamen nog meer soldaten aangelopen. Voor hen uit holde Yajen. ‘Mooi, mooi! We gaan spelen,’ riep hij. ‘De nieuwe muur is veel mooier.’ Yajen nam de witkwast en begon Furiosa, die voor de muur stond, te bekliederen.

‘Kom op, schilderen,’ riep Yajen. Hij pakte de hand van een soldaat. ‘Vooruit. Het wordt zo licht, licht, licht,’ zong hij.

‘Soldaten snakken naar licht!’

De commandant glimlachte. Zo was het veel leuker. Nu kon je tenminste doen wat je moest doen. Ook de soldaten lachten nu. Iedereen liep te genieten. De muren werden wit, maar waar de mensen hadden gestaan was het gekleurd gebleven. ’s Avonds werd feest gevierd en de soldaten mochten meedoen.

(Naar: Alberto Manzi: El Loco, de dwaas, uitg. Westfriesland,1983)