Het allereerste licht

Overdag kon het in het klooster bedrijvig en ook lawaaierig zijn. Het leek op een grote mierenhoop waarin van alles en nog wat gaande was. In de kerk waren vieringen, uitvaarten en concerten; er werd vergaderd in verschillende zalen en meerdere koren oefenden in de koorzaal. Een groot aantal ruimtes op de bovenetages werd als kantoor en werkruimte verhuurd aan kleine ondernemers; een bonte verzameling aan creatievelingen, zoals de componist en muzikant Typhoon, was er te vinden.

Stil begin

Zo bedrijvig als het er overdag was, zo rustig was het in de vroege ochtend. Op een doodnormale doordeweekse dag, voordat de broeders en zusters aan hun ochtendgebed begonnen, vond ik het heerlijk om als een van de allereersten door de gangen te lopen. Ik zie mij nog de krant uit de brievenbus halen om vervolgens in de meditatieruimte te gaan zitten. Ik genoot van de stilte, het gaf mij kracht voor de rest van de dag.

Het was nog schemerig, maar juist dit allereerste licht, dat in de lucht hing en langzaam afdaalde via de bomen in de binnentuin, gaf aan alles een heel eigen atmosfeer.

Open mijn lippen

Rustig lopend door het claustrum, een pandgang, werd de stilte nog stiller, het licht lichter. Ik kon het vaak niet laten om een enkele dikke pilaar die daar in de gang stond heel zachtjes aan te raken, als een groet aan een geliefde. ‘Dank je, voor je schoonheid en je stille, dragende kracht.’

De piep van de deur naar de meditatieruimte hangt nog altijd in mijn oren. Langzaam druppelden mijn huisgenoten binnen. Kaarsen werden ontstoken, steeds meer lichten gingen aan. Maar stil bleef het, tot dat moment waarop de twee voorzangers opstonden en ons allen in beweging zetten.

We maakten een buiging en verbraken de stilte door te zingen:

Heer, open mijn lippen.

En mijn mond zal uw lof verkondigen.

Om vervolgens Psalm 94 in te zetten: Komt, laat ons de Heer met gejubel begroeten, juichen wij toe de Rots van ons heil.

Laat ons verschijnen voor Hem met een lofzang, Hem met liederen eren.