‘Leven in de breedte’
Een literaire illustratie bij Marcus 13
In zijn referaat Marcus 13 en de ‘Laatste Dingen’ zegt Rochus Zuurmond rake en pittige dingen over de eschatologie van Marcus. In deze reactie wil ik op zijn exegese voortborduren door het tijdbegrip dat Marcus hanteert, te illustreren aan de hand van een eigentijds literair werk: de romancyclus De tandeloze tijd van A. F. Th. van der Heijden. In mijn eigen woorden vat ik het betoog van Zuurmond als volgt samen: de eschatologie van Marcus is volop christocentrisch van aard. Jezus is het ‘midden van de tijd’; in het leven, lijden, sterven, opstaan en wederkomen van Jezus zijn de definitieve beslissingen over de geschiedenis gevallen. Al wat er voor, tijdens of na Jezus geschiedt, ontleent zijn uiteindelijke betekenis aan dit ‘midden’. Hieruit volgt dat de ‘laatste dingen’ van Marcus 13 (en Marcus onderscheidt zich hierin niet of nauwelijks van de andere bijbelse getuigen) eerder kwalitatief dan kwantitatief of numeriek dienen te worden verstaan.
