Ruis en regie in de liturgie

Raar om te schrijven in een tijd waarbij de dag van morgen het inzicht van vandaag achterhaald kan hebben. Nu ook de kerken sluiten, stappen we massaal over op digitaal vieren. Webcams zijn uitverkocht, Kerkdienstgemist en andere streamingdiensten maken overuren. Het netwerk zucht onder ons verlangen om met elkaar in verbinding te blijven. Voor veel kerkgangers blijkt de fysieke verbinding met het gebouw belangrijk. In de kerk waar ik voorga, voelde je de digitale opluchting toen er beelden kwamen van bekende mensen op de plek waar we normaliter samenkomen.

Het gemakkelijkste is het om een camera te zetten op wat er altijd al gebeurt en dat de wereld in te slingeren, maar dan blijkt er toch veel ruis te ontstaan. Tassen liggen in beeld, het even afdwalen wordt geregistreerd, de kast van de geluidinstallatie staat open, een onbekend lied blijkt onverstaanbaar. Handelingen die in aanwezigheid van de gemeente plechtig zijn blijken leeg, mooie stiltes doen de luisteraar vragen ‘wat gebeurt er?’

De opgave is om radicaal te gaan denken vanuit de luisteraar en/of de kijker. En met die ogen je viering op scherp te zetten. Voor wie doen we dit eigenlijk? – is dan de vraag. Prachtig om de lofzang gaande te houden en de Allerhoogste zal dat ook zeker waarderen, maar meer dan aan lof-offers hebben we nu behoefte aan de barmhartigheid van de regie. ‘Kill your darlings’ noemen we dat in de theaterwereld. Durf te snijden in je liturgie. Creëer rust, kies je beelden zorgvuldig, zoek naar een stroom, een doorgaande beweging in de beleving van je mensen die nu toch al zoveel ruis in hun leven ervaren.