Saamhorigheid

Saamhorigheid en plezier, dat zijn mijn mooiste herinneringen aan die keren dat ik als jongere mee geweest ben met christelijke werkvakanties. Het waren heel verschillende vakanties, variërend in tijd van een paar dagen tot een paar weken. En of het nu sloopwerkzaamheden waren in Tsjechië, het werk in een kindertehuis in Roemenië of een bejaardenhuis in Hongarije, naast het mooie van de vakanties is de saamhorigheid, die er ontstond, mij altijd bijgebleven.

Herinneringen aan onderlinge gesprekken, het samen zingen en bidden zijn me dierbaar. Met elkaar ontdekken hoe je over kerk en geloofsgrenzen heen elkaar ontmoeten kunt. Ook al kwamen we uit totaal verschillende geloofsculturen en uit totaal verschillende sociale contexten.

Juist als we aan het eind van de dag, vaak total loss, bij elkaar zaten, met al onze moeheid en emoties van de dag, dan vielen verschillen weg en konden we elkaar echt ontmoeten.

Die ontmoetingen leerden mij om verder te kijken dan mijn eigen verhalen, verder te kijken dan mijn eigen geloofswaarheden, verder te kijken dan mijn eigen kerk. Juist omdat we allemaal wel ‘iets’ hadden met het christelijk geloof, ontstond er iedere keer opnieuw ruimte om met elkaar in gesprek te gaan. Wetende dat je geloof met elkaar deelt, gaf zoveel houvast en vertrouwen dat er ruimte ontstond voor openhartigheid over kwetsbarevragen. Ook al waren er grote verschillen in zienswijze, levenswijze en levenservaring, er ontstond saamhorigheid.

Zo bij elkaar horen, samen ergens voor staan, is mij dierbaar gebleven. Ik vond het later ook terug bij de Ichthus Zeilkampen, reizen naar Taizé en soms ook in kloosterweekenden. Met elkaar ontdekken en elkaar ontmoeten zijn voor mij altijd belangrijk gebleven. In mijn werk als pastor zoek ik ook die saamhorigheid in de gemeente en in het dorp. Dat is wat mij keer op keer raakt. Saamhorigheid als basis, als kracht om van daaruit met elkaar over grenzen heen te kijken. Om elkaar te ontmoeten in geloof, waar en hoe dan ook.